روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
طریق خدمت و آیین بندگی کردن
خدای را که رها کن به ما و سلطان باش
«حافظ»
(اِ.) گلخن، آتشدان گرمابه.
(اِ.) مهمانی که در آن هر کس خوراک خود را با خود بیاورد.
(تُ) [ ع. ] (مص م.)
۱- آراستن، زینت دادن.
۲- نوشته‌ای را به مهر و امضای خود آراستن.
۳- گفتن شعری که وقتی حروف اول هر بیت یا مصراع را جمع و ترکیب کنند اسم شخص یا اسم چیزی به دست آید.
(تُ) [ ع. ] (مص م.) خال کوبیدن.
(تَ وَ صُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- رسیدن، پیوستن.
۲- به چیزی دست یافتن.
(تُ) [ ع. ] (مص م.)
۱- وصف کردن.
۲- ستودن.
(تُ یِ) [ ع. توصیه ] (مص م.)
۱- سفارش کردن.
۲- اندرز دادن.
(تَ وَ ضُّ) [ ع. ] (مص ل.) وضو گرفتن.
(تُ) [ ع. ] (مص م.)
۱- روشن کردن، آشکار ساختن.
۲- شرح دادن. ؛~المسائل کتاب یا کتابچه‌ای که مجتهدان درباره مسائل شرعی و فقهی می‌نویسند.
(تُ طِ ئِ) [ ع. توطئه ] (مص م.)
۱- آماده کردن.
۲- مقدمه چیدن برای انجام کاری، زمینه سازی.
(تَ وَ طُّ) [ ع. ] (مص ل.) وطن گزیدن، جای گزیدن.
(تَ یا تُ) [ ع. ] (مص م.) دل بستن، دل نهادن.
(تَ وَ عُّ) [ ع. ] (مص م.) ترساندن.
(تَ وَ عُّ) [ ع. ] (مص ل.) بالا رفتن از کوه.
[ تر. ] (اِ.)
۱- پرچم.
۲- عَلَم بزرگی که بر سر آن پنجه‌است و در ایام عزاداری پیشاپیش دسته حرکت می‌دهند.
(تَ وَ غُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- دور رفتن.
۲- فرو رفتن در امری.
۳- مبالغه کردن.
(تُ) (اِ.) سر و صدا، غلغله.
(اِ.) تخته‌های نازک و باریکی که به سقف اتاق می‌کوبند و سپس روی آن را کاهگل و گچ می‌مالند.
(اِ.)
۱- باد سخت.
۲- جوش و خروش.
(تَ وَ فُّ) [ ع. ] (مص ل.) احترام گذاشتن، حرمت نگاه داشتن.
