روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
تا قیامت می دهد گرمی به دنیا آتشم
آفتاب روشنم نسبت مکن با آتشم
«رهی معیری»
(تَ سَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- پیرو سنت بودن.
۲- عقیده کسانی که پس از پیامبر، ابوبکر را خلیفه می‌دانند.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) پُر کردن ظرف.
۲- (اِ.) نام چشمه‌ای در بهشت.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) آسان کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- سهم بندی کردن.
۲- پارچه را نقش دار ساختن.
(تَ) [ په. ] (اِ.)
۱- وزنی است برابر وزن چهار جو.
۲- یک بخش از ۲۴ بخش شبانه روز، که یک ساعت باشد.
۳- یک بخش کوچک از هر چیزی.
(تَ سَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) بازاریابی کردن، بازارگرمی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) برابر کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) سیاه کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- تأخیر کردن، درنگ کردن.
۲- کار را به فردا گذاشتن.
۳- وعده‌های دروغ دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به گمراهی افکندن، آراستن چیزی برای اغوا کردن.
(تَ یِ) [ ع. تسویه ] (مص م.) برابر ساختن، مساوی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) آرام کردن، ساکن کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) راندن، روانه کردن، بیرون کردن.
(~.) (اِ.) تیشه درودگری.
(تَ) (اِ.) آتش.
(تَ بُ) (مص ل.) به هم مانند بودن.
(تَ جُ) (تَ) [ ع. ] (مص ل.) با هم نزاع کردن.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم شریک کردن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) تظاهر به شاعری کردن.
(تَ غُ) [ ع. ] (مص ل.) خود را مشغول ساختن، خود را به کاری مشغول نشان دادن.
