روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
ز روی دوست مرا چون گل مراد شکفت
حواله سر دشمن به سنگ خاره کنم
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- از جنس هم قرار دادن
۲- با چیزی مانند شدن.
۳- در ریاضی عدد صحیح را هم جنس عدد کسری کردن.
۴- در علم بدیع از صنایع لفظی است و در آن کوشش می‌شود الفاظی در کلام ...
(تَ جَ هُّ) [ ع. ] (مص ل.) آماده شدن، مهیا گشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- آراستن، آماده کردن.
۲- آماده کردن لشکر.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) نادان شمردن.
(تَ جَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- آسان گرفتن، آسان فراگرفتن.
۳- عفو کردن (گناه را).
۴- سخنی به مجاز گفتن.
۵- سبک گزاردن (نماز را)؛ ج. تجوزات.
(تَ جَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) گرسنگی کشیدن، به خود گرسنگی دادن.
(تَ جَ یا جُ هَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) جوهر داشتن.
۲- (اِمص.) جوهریت، حقیقت جوهری اشیاء.
۳- ؛ ~ اشیاء: ذاتیات و حقایق جوهری اشیا، آن چه جوهریت جوهر به آن بستگی دارد.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)۱ - نیکو کردن.
۲- نیک گفتن.
۳- (اِ.) علم درست ادا کردن حروف و کلمات قرآن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) روا شمردن، روا کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) خالی کردن.
(تَ) (اِ.) حصیر نیی که دور محوطه نصب کنند.
(تَ دُ) [ ع. ] (مص ل.) هم سخن شدن، با هم سخن گفتن. ج. تحادثات.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم جنگیدن.
(تَ سُ) [ ع. ] (مص م.) بر یکدیگر حسد ورزیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) پرهیز کردن، خودداری کردن.
(تَ لُ) [ ع. ] (مص م.) با هم سوگند خوردن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) خود را به نادانی زدن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- رنج کار سختی را پذیرفتن.
۲- بیش از توان کسی از او کار کشیدن.
۳- مشقت، رنج.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) پرهیز کردن، خود را نگاه داشتن.
(تَ وُ) [ ع. ] (مص ل.) با یکدیگر سخن گفتن.
