روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
گفت و گو آیین درویشی نبود
ور نه با تو ماجراها داشتیم
«حافظ»
(اِ.)
۱- غیرترک و عرب، آن که به زبان فارسی تکلم کند.
۲- سکنه کنونی کشور تاجیکستان.
(اِ.) نک تاغ.
(اِ.)
۱- دویدن اسب.
۲- دو، دویدن.
۳- حمله کردن، هجوم آوردن. ؛ ~ و تالان تاخت و تاز و غارت.
(زَ دَ) (مص م.) مبادله کردن چیزی با چیز دیگر.
(کَ دَ) (مص ل.)
۱- دویدن، تازیدن.
۲- دواندن اسب.
(تَ) (مص ل.)
۱- تند رفتن، دویدن.
۲- هجوم کردن.
۳- غارت کردن.
(تِ) (ص مف.)
۱- دویده.
۲- غارت شده.
(اِمر.)
۱- جایی برای تمرین اسب - سواری.
۲- خطی که اسب‌های دونده در اسب دوانی در آن می‌دوند.
(رِ) (اِ.) بخت، طالع، سرنوشت.
(اِ.)
۱- رشته، نخ.
۲- یکی از سازهای ایرانی با یک کاسه، پنج تار و دسته‌ای بلند.
[ هن د. ] (اِ.) =تال: نام درختی است بلند و تناور در هندوستان با ساقه‌های بلند و برگ‌های درازی شبیه پنجه آدمی.
[ په. ] (ص.) تیره، تاریک.
(شُ دَ) (مص ل.) تیره شدن، تاریک گشتن.
(رُ تُ بَ) (اِمر.)
۱- تار همراه تنبک.
۲- آلات ضرب و نوازندگی.
(~.) (ص مر.)
۱- بسیار تیره.
۲- ذره ذره، ریزه ریزه.
(~.) (اِمر.) = تال و مال: پراکنده، از هم پاشیده.
(~. شُ دَ) (مص ل.) از هم پاشیده شدن.
(رُ) (اِمر.)
۱- تارهای طول و عرض پارچه.
۲- اساس و پایه هر چیز.
(اِ.) ستاره.
[ ع. ] (اِ.) جِ تاره ؛ دفعات، بارها.
