روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس
که در سراچه ترکیب تخته بند تنم
«حافظ»
(بَ) (اِ.) پاره، بهره.
(بَ تَ) (مص ل.)
۱- ایستادن.
۲- بیدار شدن.
۳- طلوع کردن.
۴- از میان رفتن.
(~. اَ) (مص ل.) صرفنظر کردن از آن چیز.
(بَ تِ) (ص مف.) ایستاده، برپا.
(بَ خَ) (اِ.) کابوس، بختک.
(بَ خِ) (اِ.)
۱- پاره‌ای از هر چیز.
۲- عدد کسری.
(بَ خا بِ یا بَ) (اِمر.)
۱- توشک، تشک.
۲- همخوابه، هم بستر.
(بَ خُ) (ص فا.)
۱- بهره مند.
۲- شریک، انباز.
(بَ خُ) (مص مر. اِمص.)
۱- به هم رسانیدن دو چیز، تصادم.
۲- به هم رسیدن دو کس، تصادف، ملاقات.
(بَ خُ) (ص فا.) بهره مند، کامیاب.
(~.) (حامص.) بهره مندی، کامیابی.
(بَ رَ) (ص.) (اِ.)
۱- زشت، نازیبا.
۲- زبون، سست.
(بَ) (اِ.) بعضی، اندکی.
(~.) (ص.) فدا، فدایی، قربان.
(~.) [ ع. ] (اِ.) نوعی پارچه کتانی راه راه، که یمانی آن معروف است.
(بُ) (مص مر.)
۱- عمل بردن (در بازی) مق باخت.
۲- سود، نفع.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) سرما.
(بَ دِ عَ) [ ع. ] (ص.) سرمای پیره - زن، هفت روز آخر زمستان.
(بَ بَ)
۱- (اِمر.) آشوب، غوغا.
۲- (شب جم.) دور شو!
(~. زَ دَ) (مص ل.) دور شوید دور شوید گفتن.
