روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
آفرین بر دل نرم تو که از بهر ثواب
کشته غمزه خود را به نماز آمده‌ای
«حافظ»
(بِ لِ) (اِمر.) آبله هلاک کننده.
(وَ) (اِمر.)
۱- گیاهی است خاردار و سفید رنگ با ساقه راست و برگ‌های بزرگ پوشیده از تار و گل‌های سفید، سرخ یا بنفش.
۲- نوایی است از موسیقی.
(وَ دَ) (مص ل.) ورم کردن.
(وَ دِ) (اِمر.) چیزی که بدون رنج به دست آمده باشد.
(بِ. دَ) (ص مر.)
۱- محروم، بدبخت.
۲- آدم بیهوده کار.
(دَ) (مص ل.) هیچ بودن، پوچ بودن.
(اِمر.) بادخانه، بادگیر، گذرگاه باد.
(دَ) (مص م.)
۱- از دست دادن، از دست رفتن.
۲- در معرض باد گذاشتن.
(زِ) (ق.) هر روزه.
(سَ دَ)(مص ل.)کار بیهوده کردن.
(دِ شُ طِ) (اِمر.) باد مساعد برای کشتیرانی.
(دِ شُ) (اِمر.) باد صبا، صبا.
(~ِ عَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) بادی که برای هلاک قوم عاد فرستاده شد.
(نِ تِ) (ص مر.) کسی که غرور و تکبر از سرش به در رفته.
(دِ نُ)(اِمر.) لحنی از موسیقی قدیم.
(دُ بُ) (اِمر.) غرور، خودنمایی.
(دُ) (اِمر.)
۱- مجازاً به معنای تکبر و خودبینی.
۲- هستی و لوازم آن.
(کَ دَ) (مص م.)۱ - باد زدن.
۲- فخر فروختن، فیس کردن.
۳- به فروش نرفتن کالا و ماندن روی دست صاحبش.
۴- کسی را به کاری صعب برانگیختن، تیر کردن.
۵- محو ک ردن.
۶- دمیدن در سازهای بادی و به صدا درآوردن ...
(گِ رِ تِ) (ص مر.)متکبر، مغرور.
(گَ تَ) (مص ل.) هدر رفتن، برباد رفتن.
