دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غمِ دل بِبَر ز یاد
گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد، باد
سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد
بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که تخت سلیمان رَوَد به باد
حافظ گرت ز پندِ حکیمان مَلالت است
کوته کنیم قصه، که عمرت دراز باد
سر باختن درین سفر دور، دولت است
ورنه طریق عشق به پایان که می‌برد؟
«صائب تبریزی»
(بَ) (اِ.)
۱- کار، عمل.
۲- کشت، زراعت.
(بُ) (اِ.)
۱- بلندی.
۲- قد، قامت.
۳- شکوه، عظمت.
(بَ زَ) [ ع. ]
۱- (اِ.) حایل بین دو چیز.
۲- حد فاصل میان بهشت و جهنم.
۳- (ص.) ناراحت، عصبانی، ناخشنود.
(بَ. زَ دَ) (مص ل.)
۱- پهلو به پهلو زدن.
۲- برابری و همسری کردن.
(بَ زَ) (اِ.) کوی، محله.
(بِ رِ زِ) [ روس. ازهلندی ] (اِ.) نوعی پارچه ضخیم و خشن که برای ساختن چادر و روکش و مانند آن‌ها به کار می‌رود.
(بَ زَ دِ) (اِ.) شاغِل. ج. برزندگان.
(بَ زِ) (اِ.)
۱- کشت، کاشت.
۲- شاخه درخت.
(~.) (اِمر.) = ورزه گاو: گاوی که بدان زمین را شیار کنند، گاو زراعت، ورزاو.
(بَ) (ص فا.) کشاورز، برزیگر.
(بَ گَ) (ص فا.) زارع، کشاورز. برزیگر هم گویند.
(بَ دَ) (مص م.) مواظبت کردن بر کاری.
(بَ) (اِ.) چوبی که در بینی شتر کنند.
(بُ رُ) [ فر. ] (اِ.)
۱- ابزاری برای مرتب کردن موی سر.
۲- ماهوت پاکن.
۳- مسواک.
۴- قلم موی درشت.
(بَ) (اِ.) درد سینه، التهاب پرده بین قلب و کبد.
(بَ وُ) [ معر - یو. ] (اِ.) حامل رأس الغول، برنده سر دیو، یکی از صورت -های فلکی شمالی به صورت مردی که با دست چپ سر بریده دیوی را با موی گرفته و ستارگان آن بیست ...
(بَ. سَ تَ) (مص م.)
۱- آزمودن.
۲- سنجیدن.
(بَ سَ) [ په. ] (اِ.) شاخه بریده‌ای (انار یا گز) که مؤبدان زرتشتی به هنگام نیایش در دست می‌گرفتند.
(بَ) (اِ.) پرشیان.
(بُ رِ)
۱- (اِمص.) بریدن، بریدگی.
۲- کنایه از: زرنگی، کاردانی و توانایی زیاد در انجام کاری.
۳- (اِ.) روش بریدن پارچه متناسب با لباس مورد نیاز.
