دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل می‌گشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جان‌ها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
از ساغر خونین شفق باده ننوشیم
وز سفره رنگین فلک لقمه نگیریم
«رهی معیری»
( اَ ) (اِ.) روشنایی، نور.
( اَ ) (اِ.)
۱- ابزار، آلت.
۲- ادویه خوشبو که در غذا ریزند.
(اَ یِ) (اِمص.)
۱- عمل افزون کردن.
۲- عمل افزون شدن.
(اَ دَ)
۱- (مص م.) زیاد کردن، بیشتر کردن.
۲- (مص ل.) زیاد شدن.
( اَ )
۱- (ق.) بیش، زیاد، بسیار.
۲- در ترکیب با واژه‌های دیگر معنای افزاینده می‌دهد.
( اَ ) (حامص.) بسیاری، فراوانی.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) فساد کردن، برپا کردن فتنه.
۲- (اِمص.) تباهی، فساد.
( اَ ) (اِ.) تسمه و ریسمانی که به گردن اسب و الاغ می‌بندند.
(~. سَ رِ خُ) (ص.) کسی که فقط به رأی خود عمل می‌کند.
(~. رِ. کَ دَ) (مص ل.) سرپیچی کردن، یاغی شدن.
(~. گُ تِ) (ص.) گستاخ، بی - پروا، وحشی.
( اَ ) (اِ.) سنگی که با آن کارد و شمشیر و مانند آن را تیز کنند.
(اَ نِ) (اِ.) قصه، داستان.
(~. خا دَ) (مص ل.) یاوه گفتن، بیهوده حرف زدن.
(~.) (ص فا.)
۱- داستان سرا.
۲- کنایه از: یاوه گو، بیهوده گو.
(اَ یَ دِ) (ص فا.)
۱- رام کننده.۲ - افسونگر، جادوگر.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- رام کردن، مسخّر داشتن.
۲- جادو کردن.
(اُ س ِ) [ انگ. ] (اِ.) = آفست: نوعی از چاپ که نوشته و عکس را بر سطح لاستیکی یک استوانه (سیلندر) گردان برمی گرداند و سپس آن را با فشار استوانه دیگر روی کاغذ چاپ می‌کنند. ماشین ...
(اَ سَ) [ په. ] (اِ.) تاج، دیهیم.
(اَ سَ) (اِ.) کسی که در ارتش درجه اش از ستوان به بالا باشد، صاحب منصب.
