دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل می‌گشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جان‌ها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان
گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس
«حافظ»
( اَ ) [ په. ] (اِ.)۱ - بلندی، فراز.
۲- کرسی، منبر.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)جدا کردن، بیرون دادن.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- بلند ساختن، افراشتن.
۲- زینت دادن.
(اَ تَ) (مص م.) افراختن.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) جیره و مقرری به کسی دادن.
۲- (مص ل.) واجب شدن زکات بر مال.
۳- جدا کردن چیزی برای کسی.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) از حد درگذشتن.
۲- (اِمص.) زیاده روی.
(اِ رَ) [ معر. ] (ص نسب.) نک افرنگ.
(اَ رَ) (اِ.)
۱- فر و شکوه.
۲- زیبایی.
(اَ رَ دَ) (مص م.) زینت دادن.
(اَ رَ) (اِ.) تخت پادشاهی.
(~.) (اِ.)
۱- فر و شکوه.
۲- زیبایی.
(~.) (اِ.) فرنگستان، اروپا.
(اَ تَ) [ په. ]
۱- (مص م.)روشن کردن.
۲- (مص ل.) روشن شدن.
۳- تند شدن آتش.
۴- خشمگین شدن.
(اَ تِ) (ص مف.)
۱- روشن شده.
۲- شعله ور شده.
۳- خشمگین.
( اَ ) (اِفا.) در کلمات مرکب به معنی افروزنده آید: آتش افروز، جهان افروز، دل - افروز.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- روشن کردن، درخشان ساختن.
۲- مشتعل کردن.
(اَ زِ)(اِمص.)۱ - افروختگی، روشنایی.
۲- اشتعال.
(اَ زَ دِ) (ص فا.)
۱- روشن کننده.
۲- درخشنده.
۳- مشتعل کننده.
(اَ زِ) (اِمر.)
۱- آتشگیره.
۲- فتیله چراغ.
(اَ ش ِ) (اِ.) نک آفروشه.
