دردِ ما را نیست درمان الغیاث
هجرِ ما را نیست پایان الغیاث
دین و دل بردند و قَصدِ جان کنند
الغیاث از جورِ خوبان، الغیاث
در بهایِ بوسه‌ای جانی طلب
می‌کنند این دلسِتانان الغیاث
خونِ ما خوردند این کافَردلان
ای مسلمانان چه درمان؟ الغیاث
هم‌چو حافظ روز و شب بی‌خویشتن
گَشته‌ام سوزان و گریان الغیاث
زيان و سود عالم چيست از بود و نبود ما
به دريا قطره‌اي افزون، ز خرمن دانه‌اي کمتر
«پژمان بختياري»
(وَ دَ) [ په. ] (مص ل.) حرکت کردن باد یا نسیم.
(وَ) [ ع. ] (اِ. ص.)
۱- هر یک از اعضای هیئت دولت.
۲- رئیس وزارتخانه.
۳- فرزین ؛ در بازی شطرنج مُهره بعد از شاه.
(وَ) [ ع - فا. ]
۱- (ص نسب) منسوب به وزیر.
۲- (اِ.) ظرفی پهن کوچک تر از دوری.
۳- نوعی قطع کتاب به اندازه ۱۶*۵/۲۳ سانتی متر. ؛ ~ بزرگ نوعی کتاب در قطع ۲۰ * ۲۶ سانتی ...
(وَ) [ ع. ] (ص.)
۱- سنگین.
۲- باوقار، متین.
(وَ) (اِ. ص. ق.) بس.
(وِ دَ یا دِ) [ ع. وساده ] (اِ.)
۱- مخده، بالش.
۲- بستر، خوابگاه.
۳- مسند، اورنگ ؛ ج. وسادات.
(وَ طَ) [ ع. وساطه ] (اِمص.) میانجی - گری، شفاعت.
(وَ وِ) [ ع. ] (اِ.) جِ وسوسه.
(وَ یِ) [ ع. ] ج. وسیطه ؛ واسطه‌ها.
(وَ یِ) [ ع. ] جِ وسیله ؛ اسباب، لوازم.
(وَ) (اِ.) اوستا.
(وَ) (ص.) بسیار.
(وِ) [ فر. ] (اِ.) نام کاهنه معبد وستا. وظیفه این کاهنه‌ها روشن نگاه داشتن آتش مقدس بود و هرگاه آتش معبد در اثر اهمال یکی از این‌ها خاموش می‌شد او را زنده به گور می‌کردند. کاهنه‌های وستا مقامی ارجمند ...
(وَ) (اِ.) شرح، تفسیر، ترجمه.
(وَ سَ) [ ع. ] (اِ.) چرک، ریم. ج. اوساخ.
(وَ سَّ) (اِ.) بُسَُد، مرجان.
(وَ سَ) [ ع. ] (اِ.) میانه، میان، چیزی که نه خوب باشد و نه بد. ج. اوساط.
(وُ طا) [ ع. ] (ص.) مؤنث اوسط ؛ میانی، میانه.
(وُ) [ ع. ]
۱- (اِ.) قدرت، توانایی.
۲- (اِ مص.) فراخی، گشایش.
(وُ عَ) [ ع. وسعه ] (اِمص.)
۱- گشادگی، گشادی.
۲- فراخی، پهنه.
