اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
دل خرابی می‌کند دلدار را آگه کنید
زینهار ای دوستان جان من و جان شما
«حافظ»
(وُ) [ ع. ] (مص ل.) درآمدن، داخل شدن.
(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به ورود، آن چه مخصوص و مربوط به ورود و دخول کسان در جایی باشد: در ورودی، امتحانات ورودی.
(وُ یِّ) [ ازع. ] (اِ.) حق وجهی که بابت داخل شدن در جایی پرداخت می‌شود، حق الورود.
(وِ وِ) (شب جم.) تندتند حرف زدن، وراجی کردن.
(~.) (اِ.) تیرگی، کدورت ؛ مق. فروغ.
(وُ) (اِ.) آروغ.
(وِ رُ وِ) (اِمر.) (عا.) تلقین، تکرار، پرحرفی. ضرب المثلی در مقام استهزا کردن تحصیل علم گویند.
(~. پَ دَ) (مص ل.) (عا.) دچار مرگ ناگهانی شدن.
(وَ. پَ دِ) (ص مف.) (عا.)
۱- دچار مرگ ناگهانی شده.
۲- نوعی نفرین که مادرها به هنگام خشم به فرزندان خود می‌گویند.
(وَ. پُ دَ) (مص ل.) (عا.) بیرون زدن، از جای خود بیرون آمدن.
(وَ. شَ یا ش) (اِ.) روسری زنان، مقنعه.
(وَ. چُ دَ) (مص ل.) (عا.) به جای فعل معین «کردن» در مقام توهین و تحقیر به کار می‌رود و فقط با قهر به کار رود، گویند: «قهر ورچسونده.» (قهر کرده).
(وَ دَ) (مص م.) برچیدن.
(وَ رِ) [ ع. ] (اِ.) قسمت بالای ران.
(وَ رَ) [ ع. ] (اِ.) کفل، سرین.
(وَ) (اِ.) هر میوه که درخت ندارد و بوته و بیاره دارد مانند: خربزه، هندوانه، خیار و کدو و جز آن.
(وَ) (عا.) مهمل دری: دری وری. و این دو کلمه با هم به معنی حرف بی ربط و بی معنی و مزخرف است.
(وَ را) [ ع. ] (اِ.)
۱- خلق، مخلوق.
۲- آفریده.
(وَ) (ص.) کج، نادرست، منحرف.
(وَ) [ ع. ] (اِ.) رگ، رگ گردن.
