آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
گر از ستاره سوختگان عمارتیم
چون جغد، خال گوشهٔ ویرانه‌ایم ما
«صائب تبریزی»
(گَ) (ص مر.) کسی که بیماری گَر دارد.
(گُ نِ) (اِمر.) پوستین.
(~.) (حامص.) بیماری جرب.
(گَ) (پس.) در ترکیب با بعضی واژه‌ها، معنای حاصل مصدری می‌دهد. مانند: دادگری.
(~.) (اِ.)
۱- پیمانه، کیل.
۲- جریب.
(گِ) (ص فا.) در حال گریستن، کسی که گریه می‌کند.
(گِ دَ) (مص م.) وادار به گریه کردن، به گریه انداختن.
(گَ) (اِمر.) بخشی از جامه که گردن را در برمی گیرد، یقه.
(~.) (ص فا.) مبتلا سازنده، دامن - گیر.
(~. شُ دَ) (مص ل.) دچار شدن، دامن گیر شدن.
(~.) (اِ.) جامه‌ای که دامن و آستین ندارد و بر روی قبا پوشند.
(گُ) (اِ.)
۱- بیغوله و زندان.
۲- خانه کوچک.
(گُ تَ) [ په. ] (مص ل.) در رفتن، به هزیمت شدن.
(گُ) (اِ.) گریختن، فرار کردن، رهایی.
(~. زَ دَ)(مص ل.)۱ - هنگام نوشتن یا سخن گفتن از مطلبی به مطلب دیگر پرداختن.
۲- فرار کردن.
(~.) (ق.) گریزنده، در حال فرار.
(گُ زَ یا زِ) (اِ.) قاچاق.
(~.) (ص مر.)
۱- فراری.
۲- بی دوام.
(گِ) [ انگ. ] (اِ.) روغن، چربی.
(گِ تَ) [ په. ] (مص ل.) گریه کردن.
