آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
منزل آنجاست درین بادیه کز پا افتی
در ره عشق همین است غرض از تک و دو
«هاتف اصفهانی»
(کَ) [ ع. ] (ص.) ناپاک، آلوده.
(کَ) (ص.)۱ - خمیده، ناراست.
۲- نافرمان.
(~.) (اِ.) نوعی از ابریشم خام.
(کَ. اُ دَ) (مص ل.) (عا.) کج کردن، دشمن شدن.
(کَ) (اِمر.) بیل سر کج که با آن چیزی را از گودالی که حفر شود برآورند و نیز مواد سوخت را در تنور و کوره ریزند.
(~.) (ص فا.)
۱- آن که خطا بیند.
۲- احول، لوچ، دوبین.
(~.) (حامص.) بدرفتاری کردن.
(~. خُ یا خَ) (ص فا.)
۱- آن که بد - خرامد.
۲- بدمعامله.
(~. خُ)(ص مر.)بدخوی، بداخلاق.
(~. مَ) (ص.) (عا.) رفتار همراه با احتیاط و مدارا.
(~. رَ) (ص.) بدرفتار.
(~. نَ) (ص مر.) بدذات، بداصل.
(~ُ کُ لِ) (ص.) دارای شکل یا امتداد نادرست و نازیبا، کج و معوج.
(~. پَ) (ص مر.) بدمعامله، مفسد.
(کَ. کُ) (ص مر.) کنایه از: مغرور، خودپسند.
(کُ) (ق استفهام، ادات پرسش) کلمه‌ای است دال بر استفهام ؛ چه جا، کدام جا.
(کَ وِ) (اِ.) نشیمنی روپوش دار که از چوب سازند و یک جفت آن را به یکدیگر بسته بر شتر و یا استر بار کنند و در هر یک از آن دو کسی نشیند.
(کَ) (ص مر.) کج و معوج، ناراست.
(کَ جَ) (اِمصغ.)
۱- میله آهنی است سرکج و دسته دار که فیلبانان با آن فیل را به هر طرف که خواهند برند.
۲- هر آلت فلزی یا چوبی سرکج.
(کَ جِ) (اِ.) کجین، جامه جنگی که در آن کج یا ابریشم به کار رفته باشد.
