آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک
جامه‌ای در نیک نامی نیز می‌باید درید
«حافظ»
(گُ تَ) (مص م.) نک. واگذاردن.
(گ) (اِفا.) دور شونده. مق همگرا.
(گَ) (اِمص.) زیر و رو کردن، دوباره گرداندن.
(گ ر تَ) (مص م.)
۱- پس گرفتن، دوباره گرفتن.
۲- منع کردن.
(~.) (مص مر. اِمص.) بازگشت، مراجعت.
(گَ) (اِ.) پناه، پناهگاه.
(گُ) (مص مر. اِمص.)
۱- واگفتن.
۲- دشنام، فحش.
(گُ تَ) (مص م.) بازگو کردن، دوباره گفتن.
(گُ) [ فر. ] (اِ.) هر یک از اطاق‌های قطار.
(اِمص.)
۱- بازگفت سخن نشنیده.
۲- بازتاب صوت در داخل گنبد، حمام یا در کوه.
۳- تکرار بیت یا مصراعی که توسط دسته‌ای خوانده می‌شود، توسط دسته دیگر.
(یِ) (اِمص.) سخن شنیده را باز گفتن.
(حامص)۱ - سرایت.
۲- (دسته عزاداری) تکرار جمع مصراع یابیت ترجیع را.
۳- ورزشی اس ت پهلوانان را در گود زورخانه که یک به یک دست بر دیوار نهند و به جانب همان دست بر سینه زور کنند تا سینه برآمده پهن ...
(ص فا.) مرضی که از بیمار به دیگران سرایت کند، ساری.
[ په. ] (اِ.)
۱- افسوس.
۲- فریاد، ناله.
(ص.) بایا؛ بایسته، ضروری.
(بُ) [ انگ. ] (اِمر.) اسبابی به صورت صفحه‌ای سفید(از جنس پلاستیک، پشم شیشه و مانند آن) که می‌توان روی آن با ماژیک مخصوص آن مطلبی را نوشت که به راحتی قابل پاک کردن می‌باشد.
(یِ) (ص.) بایست ؛ ضرورت، لزوم.
(یِ) (اِ.)
۱- بهره.
۲- حاجت، مراد.
(وَ) [ ع. وباء ] (اِ.) نوعی بیماری عفونی و همه گیر و مسری.
(وَ) [ ع. ] (اِ.)۱ - سختی، عذاب.
۲- بَدی سرانجام.
