آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
دامن دوست به صد خون دل افتاد به دست
به فسوسی که کند خصم رها نتوان کرد
«حافظ»
(رَ) (اِ.)
۱- رنگ مخالف.
۲- مخالف، عکس. ؛ رنگ ~ رنگارنگ، گوناگون.
(ر) (اِ.) نوبت، مرتبه.
(ر) (پس.) به آخر اسم ملحق شود دال بر معانی ذیل: الف - دال بر شباهت و مانندگی: ماهواره. ب - دال بر تعلق و ارتباط: گوشواره. ج - دال بر مکان: چراغواره.
(رَ دَ) (مص م.)آزاد کردن، خلاص کردن.
(رَ دَ) (مص ل.) خلاص شدن، آزاد گشتن.
(اِ.)
۱- وارون، واژگون.
۲- پُشتک.
(اِ.) = واروک: زگیل.
(اِمر.) قلمه‌های درخت تبریزی را گویند.
(زَ دَ) (مص ل.)
۱- پُشتک زدن.
۲- واکنش نشان دادن.
[ په. ] (ص.) سرنگون، واژگون.
(ن) (ص.)
۱- واژگونه، سرنگون.
۲- برعکس، ضد.
(نِ) (ص.) شوم، نامبارک.
(اِ.)
۱- جالیز.
۲- کلبه‌ای محقر در باغ و جالیز.
(ی ت) [ فر. ] (اِ.)
۱- گوناگون.
۲- نمایشی مرکب از کنسرت، تئاتر، رقص...
(تِ یا تَ)
۱- (ص مف.) دوباره ریخته.
۲- تفریغ حساب شده.
۳- (اِ.) جایی که شیب آن از یکسوست نه از چند سو.
۱ - (اِمص.) عمل ریزش یا ریختن.
۲- ریختن پول به حساب.
[ فر. ] (اِ.) تورم رگ‌ها بویژه در پا.
(ص.) باز؛ گشوده.
(زَ دَ) (مص م.)
۱- پس زدن، رد کردن.
۲- جداکردن و کنار گذاشتن جنس نامرغوب.
(زَ دِ) (ص مف.)
۱- نامرغوب.
۲- مطرود، مردود.
