آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
آن که بی جرم برنجید و به تیغم زد و رفت
بازش آرید خدا را که صفایی بکنیم
«حافظ»
(چِ یا چَ) (اِ.) چوبی که سر آن دو شاخه‌است و آن را به زیر شاخه درخت و مانند آن زنند تا فرو نیفتد و نشکند.
(دَ) (مص ل.)= هاژوییدن: متحیر شدن، درماندن.
(اِ.) دهان دره.
(کَ دَ) (مص م.) گرم کردن دست یا هر چیز سر به وسیله حرارت نفس.
[ انگ. ] (اِ.) بازی تیمی شبیه فوتبال که در آن توپ به وسیله چوب مخصوصی زده می‌شود و آن بر دو نوع است. روی یخ و روی چمن.
(اِ.) سلول ریزی در گیاهان نهان زا که عامل تولید مثل است.
(اِ.)
۱- کلمه تأسف یعنی وای.
۲- کلمه خطاب به معنی اَی.
۳- هیاهو.
(یُ) (اِ.)
۱- شور و غوغا، هیاهو.
۲- ناله و افغان در مصیبت و ماتم.
[ ع. هائب ] (اِفا.) ترساننده.
(یِ) [ ع. هائج ] (اِ فا.)
۱- برانگیزنده.
۲- جوشش، خشم.
(یِ) [ ع. هائد ] (اِفا.) توبه کننده.
(یِ) [ ع. هائل ] (اِ فا.) هولناک، ترساننده
(یِ) [ ع. هائم ] (ص فا.)شیفته، پریشان - حال، سرگشته.
(نِ) (ق.) کلمه تأکید؛ مخففِ هرآینه.
(هَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) تباه کردن، نابود ساختن.
(هَ) [ ع. ] (اِ.) گرد و غبار. ج. اهباء.
(هَ ئِ) [ ع. ] (ص.) پاره پاره شده (ثوب)، دریده شده.
(هِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- نشاط شتر در رفتن.
۲- نشاط.
(هَ بّ) [ ع. ] (اِ.) دو ماه میان زمستان، از ماه‌های رومی ؛ کانون اول و کانون دوم.
(هَ) [ ع. ] (اِ.) نام درختی است که از آن تیر سازند.
