آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
حافظ جناب پیر مغان جای دولت است
من ترک خاک بوسی این در نمی‌کنم
«حافظ»
(نَ) [ ع. ] (اِمص.) سخن چینی.
(نَ مِ مَ) [ ع. نمیمه ] (اِمص.) سخن چینی، دو به هم زنی.
(نُ نُ) (ص.) (عا.) لوس، زیاده از حد عزیز داشته شده.
(نَ نِ) (اِ.) (عا.) مادر، مادربزرگ.
(نَ) (اِ.) (عا.) نوعی گهواره ساخته شده از پارچه یا چرم که دو طرف آن را با طناب به دو درخت یا دیوار متصل کنند.
(نَ) [ په. ] (اِ.)
۱- آبرو، حرمت.
۲- بد - نامی، بی آبرویی.
(~. تَ) (مص ل.) شرم داشتن.
(~.) (ص نسب.) شرم آور.
(نِ) (اِ.) شهر، آبادی.
(نَ) [ په. ] (حر.) حرف نفی. مق بلی.
(نُ. حَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) پنج حواس ظاهر و چهار حواس باطن (به استثنای حس مشترک.)
(نَ هُ. کَ دَ) (مص ل.) (عا.) مخالفت کردن، بهانه آوردن برای انجام ندادن کاری.
(نِ) [ ع. ] (مص م.) غارت کردن.
(نِ یا نَ) (اِ.)
۱- طبیعت، سرشت، ذات.
۲- نژاد، نسب.
۳- رسم، روش.
(نِ یا نَ دَ) (مص م.)
۱- نشاندن، نصب کردن.
۲- قرار دادن.
(نَ دِ) (ص مف.)
۱- جای داده.
۲- نصب شده.
۳- مقرر.
۴- معاهده بسته.
۵- فرض کرده.
(نَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- روز.
۲- غذای ظهر.
(نِ یا نَ) (اِ.)
۱- کاهش، کاستی.
۲- کاهش تن، لاغری.
(نَ) (ص نسب. اِمر.) طعامی که بدان ناشتا کنند.
(نِ) (اِ.) ترس، بیم.
