آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
خیال تیغ تو با ما حدیث تشنه و آب است
اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی
«حافظ»
(سُ تِ) (ص مف.)
۱- سوراخ نشده.
۲- دست نخورده.
(اِ.) طبیعت، عالم مادی.
(اِ.) زخمی که آب کشیده و عفونی شده باشد.
(س) (ص.) ناشکر، حق ناشناس.
(س) [ ع. ] (اِفا.) پرهیزکار، پارسا. ج. نساک.
(س دِ) (ص.) نااندیشیده، بی تأمل.
[ فر. ] (ص.) ملی، قومی.
[ فر. ] (ص.) ملیت خواه، کسی که طرفدار ملیت خود می‌باشد.
[ فر. ] (اِ.) تعصب ملی، احساسات ملی.
(یِ) [ په. ] (ص.) نالایق، ناسزاوار.
(ص.) گرسنه، کسی که از صبح غذا نخورده باشد، صبحانه نخورده.
(ص نسب.) غذایی که پس از مدتی گرسنگی خورده شود، صبحانه.
(ش) [ ع. ] (اِفا.)
۱- نشرکننده، منتشر کننده.
۲- شخص یا مؤسسه‌ای که کتب و نشریات را چاپ و منتشر کند.
(ش ِ) (ص.)
۱- ناآشنا، بیگانه.
۲- بی خبر، بی اطلاع.
(ش تِ)(ص مف.) نامعلوم، مجهول.
(ش) (ص.) غریب، بیگانه.
(ش نَ) (ص فا.) کر، کسی که شنوایی ندارد.
(شَ) (ص.) نشدنی، محال، غیرممکن.
(اِ.) پارچه نخی چرکتاب مانند متقال.
(شُ) [ فا - ع. ] (ص.) کسی که ناخشنود است یا به وضعی اعتراض ناروا دارد.
