آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
گوشهٔ عزلت بود سرمنزل عزت رهی
گنج گوهر بین که در کنج خراب افتاده است
«رهی معیری»
(مُ طِ) [ ع. ] (اِ.) وطن. ج. مواطن.
(مُ ظَّ) [ ع. ] (اِمف.) وظیفه دار، وظیفه داده شده.
(مُ عِ) [ ع. ] (اِ.) زمان یا مکان وعده داده شده. ج. مواعد.
(مُ عِ ظِ) [ ع. موعظه ] (اِ.) پند، نصیحت.
(مُ) [ ع. ] (اِمف.) وعده کرده شده، وعده داده.
(مُ وَ فَّ) [ ع. ] (اِمف.) افزون کرده شده، بسیار شده.
(مُ وَ فَّ) [ ع. ] (اِمف.) کامروا، بهره مند.
(مُ وَ فِّ) [ ع. ] (اِ فا.)
۱- مدد کننده.
۲- به مقصود رساننده.
۳- خدای تعالی.
(مُ) [ ع. ] (ص.) فراوان، بسیار.
(مُ وَ فْ فا) [ ع. ] (اِمف.)
۱- حق تمام ادا کرده شده.
۲- مفصل و کامل.
(مُ وَ قَّ) [ ع. موقه ] (ص.)
۱- وقت معین و محدود.
۲- ناپایدار، محدود.
(مَ یا مُ قِ) [ ع. ] (اِ.) جایی که برای تعیین وقت مقرر گردد.
(مُ وَ قَ تَنú) [ ع. ] (ق.) به طور موقت. مق دایمی، همیشگی.
(مَ یا مُ قِ) [ ع. ] (اِ.) جای افروختن آتش. ج. مواقد.
(مُ وَ قَّ) [ ع. ] (اِ.) برافروخته، مشتعل.
(مُ وَ قَّ) [ ع. ] (اِمف.) باوقار، محترم.
(مَ قِ) [ ع. ] (اِ.) محل، موضع. ج. مواقع.
(مُ وَ قِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- صادر کننده توقیع.
۲- کسی که اجازه نامه صادر کند.
(مَ قِ) [ ع. ] (اِ.) جای ایستادن، جای درنگ کردن. ج. مواقف.
(قِ) [ ع. ] (اِفا.) یقین دارنده، یقین کننده.
