آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاریست
که بر طرف سمن زارش همی‌گردد چمان ابرو
«حافظ»
(مَ نُ) (اِ.) افیون، تریاک.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) جِ مهوی.
۱- فضاهای بین دو کوه و مانند آن.
۲- شکاف‌ها.
(مَ هَ بّ) [ ع. ] (اِ.) محل وزیدن باد. ج. مهاب.
(مَ بِ یا بَ) [ ع. ] (اِ.) جای فرود آمدن. ج. مهابط.
(مَ بَ یا بِ) [ ع. ] (اِ.) زهدان، رحم زن.
(مَ) (اِ.) پرتو ماه، روشنی ماه، تابش نور ماه.
(مَ) (اِمر.)
۱- ایوان جلوی عمارت.
۲- نوعی لامپ که نورش به رنگ مهتاب است.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) راه راست یافته.
(مِ تَ) (ص تف.)
۱- بزرگ، رییس، سرور.
۲- (اِ.) خدمتکار ستور. ج. مهتران.
(مُ تَ مّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- غم خوار، اندوه مند.
۲- توجه کننده به کاری.
(مَ) [ ع. ] (ص.)
۱- پرده دریده.
۲- مرده، فوت شده، درگذشته.
(مَ جَ) [ ع. ] (اِ.) خوابگاه.
(مِ جَ) [ ع. ] (ص.)
۱- غافل.
۲- احمق، گول.
(مُ جِ) [ ع. ] (ص.) آن که گرسنگی را تسکین دهد.
(مُ جَ یا جِ) [ ع. مهجه ] (اِ.) روح، روان.
(مَ جُ وّ) [ ع. ] (اِمف.) هجو کرده شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) دور افتاده، جدا افتاده.
(~.) (حامص.) جدایی، دوری.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) گهواره، بستر.
(مَ دُ) (اِ.)
۱- پرنده‌ای است صاحب مخلب و دم او ابلق می‌باشد و او را پر تیر سازند.
۲- کبوتری که تمام پرش سیاه و دمش سفید باشد.
