آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
روز و شب خون جگر می‌خورم از درد جدایی
ناگوار است به من زندگی، ای مرگ کجایی
«هاتف اصفهانی»
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) غسل داده شده، پاک شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) ناخالص، ناسره، آشفته، پریشان.
(مَ غْ یا غَ) [ ع. ] (اِ.) درد شکم و روده‌ها.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) غصب شده، به زور گرفته شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) مورد خشم قرار گرفته.
(مِ فَ) [ ع. ] (اِ.) خود، کلاه آهنین. ج. مغافر.
(مَ فِ رَ) [ ع. مغفره ] (مص م.) آمرزش، بخشش گناهان.
(مُ غَ فِّ) [ ع. ] (ص.) نادان، کندذهن.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) آمرزیده شده.
(مَ) (اِ.) استراحت و خواب.
(مَ لَ طِ) [ ع. مغلطه ] (اِ.) سخنی که کسی را به غلط و اشتباه بیندازد.
(~. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) در اشتباه انداختن.
(مُ غَ لَّ) (ص.) شدید، سخت.
(مُ لَ) [ ع. ] (اِمف.) مشکل، دشوار، غامض.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) شکست خورده، غلبه شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) غلط دار.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) کسی که غل و زنجیر به گردنش انداخته شده، به زنجیر کشیده شده.
(مُ غَ مِّ) [ ع. ] (اِفا. ص.) دلاک، کیسه - کش، مشت مال دهنده.
(مَ مَ) [ ع. ] (اِ.) محلی و موردی برای عیب گیری و بدگویی، غمازی.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) اندوهگین، غمگین.
