آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
خواهی که برنخیزدت از دیده رود خون
دل در وفای صحبت رود کسان مبند
«حافظ»
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) یاریگر، یاری کننده.
(مَ) [ ع. ] (ص.) پاک، صاف، جاری.
(مُ عَ یَّ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) مشخص گردیده، تعیین شده.
۲- (ص.) معلوم، مقرر.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) عیب دار، ناقص.
(مَ یا مُ) [ اَوِس. ] (اِ.) پیشوای مذهبی زرتشتیان.
(مَ) [ په. ]
۱- (ص.) عمیق، ژرف.
۲- (اِ.) گودال.
(مُ دَ یا دِ رَ) [ ع. مغادره ] (مص م.) ترک کردن، باقی گذاشتن، به جا گذاشتن.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) مغاره، غار، شکاف وسیع و عمیق در کوه.
(مُ) (اِ.) نوعی ابزار که از آن در منبت و کنده کاری روی چوب استفاده می‌کنند.
(مُ رِ) [ ع. مغاره ] (اِ.) نک مغار.
(مُ زَ لَ یا زِ لِ) [ ع. مغازله ]
۱- (مص ل.) عشق بازی کردن، معاشقه کردن.
۲- (اِمص.) عشقبازی، گفتگوی عاشقانه.
(مَ زِ) [ فر. ] (اِ.) دکان، انبار.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) جِ مغزی '؛ جنگ‌ها، حرب‌ها.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) جای فرو رفتن در آب.
(مُ فَ صَ) [ ع. مغافصه ] (مص م.) ناگاه حمله بردن.
(مُ) [ ع. مغالاه ] (مص ل.)
۱- گران - فروشی کردن.
۲- از حد در گذشتن.
(مُ لَ بَ یا لِ بِ) [ ع. مغالبه ] (مصل.) بر یکدیگر چیره شدن.
(مُ لِ طِ) [ ع. مغالطه ] (مص ل.) یکدیگر را به غلط انداختن.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) جِ معنی.
۱- منازل.
۲- چاره‌ها.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ مغینه ؛ زنان سرود - گوی.
