آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را
«حافظ»
(مَ هَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- محل بازگشت.
۲- محضر مردمان. ج. معاهد.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- عهد کرده شده.
۲- شناخته شده، معروف.
(مُ وَ) [ ع. ] (اِمف.) خمیده، کج.
(مُ عَ وَّ) [ ع. ] (اِمف.) عادت داده شده.
(مُ عَ وِّ) [ ع. ] (اِفا.) آنکه تعویذ با خود دارد.
(مُ عَ وَّ) [ ع. ] (اِمف.) درنگ شده، به تأخیر افتاده.
(مُ عَ وَّ) [ ع. ] (اِمف.) محل اعتماد.
(مَ نَ) [ ع. معونه ] (مص م.) کمک کردن، یاری کردن.
(مُ عَ کَّ) [ ع. ] (ص.) بزرگ شکم، کسی که شکمش از فربهی چین و چروک دارد.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) نگون سار، سرنگون، برعکس، وارونه.
(مِ عا) [ ع. ] (اِ.) روده ؛ ج. امعاء.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جوی آب، آبراهه.
(مِ) [ ع. ] (اِ.) مقیاس و آلت سنجش، سنگ محک و ترازو برای سنجش زر. ج. معاییر.
(مَ) [ ع. ] (ص.) دارای عیب، عیب ناک، معیوب.
(مَ یَّ) [ ع. معیه ] (مص جع.) همراهی، مشارکت.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- آن که کاری را تکرار کند.
۲- معملی که درسی را برای شاگردانش اعادهکند، مقرر، دانشیار.
(مُ عَ یِّ) [ ع. ] (اِفا.) عیارگر، کسی که عیار زر و سیم را معین می‌کند.
(مُ عَ یَّ) [ ع. ] (اِمف.) عیار گرفته شده، سنجیده شده.
(مَ شَ) [ ع. معیشه ] (اِمص.) آنچه که به وسیله آن زندگانی کنند.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) عیالمند، عیال وار.
