آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
عابدان آفتاب از دلبر ما غافلند
ای ملامتگو خدا را رو مبین آن رو ببین
«حافظ»
(مَ) [ ع. ] (اِ.) شبانگاه، اوّل شب. ج. اَمسیه.
(مُ بَ قَ یا قِ) [ ع. مسابقه ] (مص ل.) بر یکدیگر پیشی گرفتن.
(مَ جِ) [ ع. ] (اِ.) جِ مسجد.
(مَ سّ) [ ع. ] (ص.) آن که زمین را مساحت کند؛ زمین پیما.
(مِ حَ) [ ع. مساحه ] (مص م.) پیمودن یا اندازه گرفتن زمین.
(مَ رِ) [ ع. ] (اِ.) ج مسرح ؛ چراگاه‌ها.
(مُ رَ عَ) [ ع. مسارعه ] (مص ل.) شتاب کردن، بر یکدیگر پیشی گرفتن.
(مِ) [ ع. ] (مص م.) سودن، مالیدن.
(مُ عِ) [ ع. ] (اِفا.) موافق، یاور.
(مُ عِ دِ) [ ع. مساعده ] (مص م.) کمک رساندن، یاری کردن.
(مُ عِ دَ یا دِ) [ ع. مساعده ]
۱- (اِمص.) یاری.
۲- پیش پرداخت.
(مُ عِ فَ) [ ع. مساعفه ]
۱- (مص م.) یاری کردن.
۲- (اِمص.) یاری.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) کوشش‌ها، سعی‌ها.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) معبر، گذرگاه.
(مَ فَ) [ ع. مسافه ] (اِ.) بُعد، فاصله.
(مُ فِ حِ یا فَ حَ) [ ع. مسافحه ] (مص م.) زنا کردن.
(مُ فِ) [ ع. ] (اِفا.) سفرکننده، سفر - رونده.
(~. بَ) (اِمر.) مؤسسه‌ای که کارش بردن مسافران است.
(مُ فِ رَ) [ ع. مسافره ] (مص ل.) از شهر یا کشوری به شهر یا کشور دیگر رفتن.
(مُ فِ. نِ) (اِمر.) جایی که مسافران د ر آن سکونت کنند، مهمان خانه.
