شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

      

تهى شد ز كينه سر كينه‏دار            گريزان همى رفت سوى حصار

         پس اندر سپاه منوچهر شاه            دمان و دنان بر گرفتند راه‏

        چو شد سلم تا پيش دريا كنار            نديد آنچه كشتى بر آن رهگذار

         چنان شد ز بس كشته و خسته دشت            كه پوينده را راه دشوار گشت‏

         پر از خشم و پر كينه سالار نو            نشست از بر چرمه تيز رو

         بيفگند بر گستوان و بتاخت            بگرد سپه چرمه اندر نشاخت‏

         رسيد آنگهى تنگ در شاه روم            خروشيد كاى مرد بيداد شوم‏

         بكشتى برادر ز بهر كلاه            كله يافتى چند پوئى براه‏

         كنون تاجت آوردم اى شاه و تخت            ببار آمد آن خسروانى درخت‏

         ز تاج بزرگى گريزان مشو            فريدونت گاهى بياراست نو

         درختى كه پروردى آمد ببار            بيابى هم اكنون برش در كنار

         اگر بار خارست خود كشته            و گر پرنيانست خود رشته‏

         همى تاخت اسپ اندرين گفت‏گوى            يكايك بتنگى رسيد اندر اوى‏

         يكى تيغ زد زود بر گردنش            بدو نيمه شد خسروانى تنش‏

         بفرمود تا سرش برداشتند            بنيزه بابر اندر افراشتند

         بماندند لشكر شگفت اندر اوى            از ان زور و آن بازوى جنگجوى‏

         همه لشكر سلم همچون رمه            كه بپراگند روزگار دمه‏

         برفتند يك سر گروها گروه            پراگنده در دشت و دريا و كوه‏

         يكى پر خرد مرد پاكيزه مغز            كه بودش زبان پر ز گفتار نغز

         بگفتند تازى منوچهر شاه            شود گرم و باشد زبان سپاه‏

         بگويد كه گفتند ما كهتريم            زمين جز بفرمان او نسپريم‏

         گروهى خداوند بر چارپاى            گروهى خداوند كشت و سراى‏

         سپاهى بدين رزمگاه آمديم            نه بر آرزو كينه خواه آمديم‏

         كنون سر بسر شاه را بنده‏ايم            دل و جان بمهر وى آگنده‏ايم‏

         گرش راى جنگ است و خون ريختن            نداريم نيروى آويختن‏

         سران يك سره پيش شاه آوريم            بر او سر بى‏گناه آوريم‏

         براند هر آن كام كو را هواست            برين بى‏گنه جان ما پادشاست‏

         بگفت اين سخن مرد بسيار هوش            سپهدار خيره بدو داد گوش‏

         چنين داد پاسخ كه من كام خويش            بخاك افگنم بر كشم نام خويش‏

         هر آن چيز كان نز ره ايزديست            از آهرمنى گر ز دست بديست‏

         سراسر ز ديدار من دور باد            بدى را تن ديو رنجور باد

         شما گر همه كينه دار منيد            و گر دوستداريد و يار منيد

         چو پيروزگر دادمان دستگاه            گنه‏كار پيدا شد از بى‏گناه‏

         كنون روز دادست بيداد شد            سران را سر از كشتن آزاد شد

         همه مهر جوئيد و افسون كنيد            ز تن آلت جنگ بيرون كنيد

         خروشى بر آمد ز پرده سراى            كه اى پهلوانان فرخنده راى‏

         ازين پس بخيره مريزيد خون            كه بخت جفا پيشگان شد نگون‏

         همه آلت لشكر و ساز جنگ            ببردند نزديك پور پشنگ‏

         سپهبد منوچهر بنواختشان            بر اندازه بر پايگه ساختشان‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

اجغار

( اَ ) (اِ.) روز شانزدهم ماه چهارم مغان خوارزم. در شب این روز مانند سده آتش می‌افروختند و بر گرد آن باده می‌نوشیدند.

اجفان

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ جفن.
۱- پلک چشم.
۲- غلاف شمشیر.

اجق

وجق (اَ جَ وَ جَ) (ص.)
۱- غیر متعارف، عجیب و غریب.
۲- لباس رنگارنگ با رنگ‌های تند و زننده. (?(اجل (اَ جَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- مهلت، نهایت مدت چیزی.
۲- مرگ، زمان مرگ.

اجل

(اَ جَ لّ) [ ع. ] (ص تف.) جلیل تر، بزرگوارتر.

اجل برگشته

(اَ جَ. بَ گَ تِ) [ ع - فا. ] (ص مر.)
۱- آدم بدشانس.
۲- کسی که خطر مرگ تهدیدش می‌کند.

اجل معلق

(~ِ مُ عَ لَُ) (ص مر.)
۱- مرگ ناگهانی.
۲- کنایه از: ناگهان حاضر شدن کسی.

اجلاس

(ا ِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) نشانیدن.
۲- (اِ.) با هم نشستن برای گفتگو یا مشاوره در امری.
۳- جلسه‌ای رسمی با تعداد شرکت کنندگان محدود که در آن چند نفر سخنرانی می‌کنند و پس از بحث و مذاکره تصمیماتی اتخاذ ...

اجلاسیه

(اِ یِ یا یَ) [ ع. ] (ص نسب.) مؤنث اجلاس ؛ دوره ~ دوره‌ای که در آن انجمن تشکیل می‌گردد و اعضای آن برای مشورت و گفت و گو گرد می‌آیند.

اجلاف

( اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ جلف.
۱- فرومایگان، مردمان سفله.
۲- هر چیز میان تهی.

اجلال

( اِ) [ ع. ] (مص م.) بزرگ و محترم داشتن، گرامی داشتن.

اجله

(اَ جِ ل َّ یا لِّ) [ ع. اجله ] (ص.) جِ جلیل ؛ بزرگان، مهان.

اجلی

(اَ لا) [ ع. ] (ص تف.) جلی تر، روشن تر، هویداتر.

اجم

(اَ جَ) [ ع. ] (اِ.) نیستان، بیشه، انبوه درختان.

اجماع

( اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) گرد آمدن، متفق شدن بر انجام کاری.
۲- (مص م.) جمع کردن.
۳- (اِمص.) در فقه اسلامی به معنی اتفاق کلمه فقها در مسئله‌ای یا امری.

اجماعاً

(اِ عَ نْ) [ ع. ] (ق.) همگی، دست جمعی.

اجمال

( اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) به اختصار سخن گفتن ؛ مبهم و نارسا گفتن.
۲- (اِ.) سخن خلاصه و مبهم.

اجمالاً

(اِ لَ نْ) [ ع. ] (ق.) به طور خلاصه و مبهم.

اجمه

(اَ جَ مِ) [ ع. ] (اِ.) بیشه، نیستان. ج. اجم.

اجناد

( اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ جند؛ لشکرها، سپاهیان.

اجناس

( اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ جنس.
۱- قسم‌ها، نوع، گونه‌ها.
۲- کالاها، امتعه.


دیدگاهتان را بنویسید