شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

      

تهى شد ز كينه سر كينه‏دار            گريزان همى رفت سوى حصار

         پس اندر سپاه منوچهر شاه            دمان و دنان بر گرفتند راه‏

        چو شد سلم تا پيش دريا كنار            نديد آنچه كشتى بر آن رهگذار

         چنان شد ز بس كشته و خسته دشت            كه پوينده را راه دشوار گشت‏

         پر از خشم و پر كينه سالار نو            نشست از بر چرمه تيز رو

         بيفگند بر گستوان و بتاخت            بگرد سپه چرمه اندر نشاخت‏

         رسيد آنگهى تنگ در شاه روم            خروشيد كاى مرد بيداد شوم‏

         بكشتى برادر ز بهر كلاه            كله يافتى چند پوئى براه‏

         كنون تاجت آوردم اى شاه و تخت            ببار آمد آن خسروانى درخت‏

         ز تاج بزرگى گريزان مشو            فريدونت گاهى بياراست نو

         درختى كه پروردى آمد ببار            بيابى هم اكنون برش در كنار

         اگر بار خارست خود كشته            و گر پرنيانست خود رشته‏

         همى تاخت اسپ اندرين گفت‏گوى            يكايك بتنگى رسيد اندر اوى‏

         يكى تيغ زد زود بر گردنش            بدو نيمه شد خسروانى تنش‏

         بفرمود تا سرش برداشتند            بنيزه بابر اندر افراشتند

         بماندند لشكر شگفت اندر اوى            از ان زور و آن بازوى جنگجوى‏

         همه لشكر سلم همچون رمه            كه بپراگند روزگار دمه‏

         برفتند يك سر گروها گروه            پراگنده در دشت و دريا و كوه‏

         يكى پر خرد مرد پاكيزه مغز            كه بودش زبان پر ز گفتار نغز

         بگفتند تازى منوچهر شاه            شود گرم و باشد زبان سپاه‏

         بگويد كه گفتند ما كهتريم            زمين جز بفرمان او نسپريم‏

         گروهى خداوند بر چارپاى            گروهى خداوند كشت و سراى‏

         سپاهى بدين رزمگاه آمديم            نه بر آرزو كينه خواه آمديم‏

         كنون سر بسر شاه را بنده‏ايم            دل و جان بمهر وى آگنده‏ايم‏

         گرش راى جنگ است و خون ريختن            نداريم نيروى آويختن‏

         سران يك سره پيش شاه آوريم            بر او سر بى‏گناه آوريم‏

         براند هر آن كام كو را هواست            برين بى‏گنه جان ما پادشاست‏

         بگفت اين سخن مرد بسيار هوش            سپهدار خيره بدو داد گوش‏

         چنين داد پاسخ كه من كام خويش            بخاك افگنم بر كشم نام خويش‏

         هر آن چيز كان نز ره ايزديست            از آهرمنى گر ز دست بديست‏

         سراسر ز ديدار من دور باد            بدى را تن ديو رنجور باد

         شما گر همه كينه دار منيد            و گر دوستداريد و يار منيد

         چو پيروزگر دادمان دستگاه            گنه‏كار پيدا شد از بى‏گناه‏

         كنون روز دادست بيداد شد            سران را سر از كشتن آزاد شد

         همه مهر جوئيد و افسون كنيد            ز تن آلت جنگ بيرون كنيد

         خروشى بر آمد ز پرده سراى            كه اى پهلوانان فرخنده راى‏

         ازين پس بخيره مريزيد خون            كه بخت جفا پيشگان شد نگون‏

         همه آلت لشكر و ساز جنگ            ببردند نزديك پور پشنگ‏

         سپهبد منوچهر بنواختشان            بر اندازه بر پايگه ساختشان‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

اوابد

(اَ بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ آبده: جانوران وحشی، رمندگان، دد و دام.

اواخر

(اَ خِ) [ ع. ] (ص.) جِ آخر؛ پایان‌ها. مق اوایل.

اواخی

(اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ اَخیّه.
۱- طناب خیمه.
۲- عهد و حرمت.

اوارجه

(اَ رِ جِ یا جَ) [ معر. ] (اِ.) نک اواره، اوارج.

اواره

(اِ رِ یا رَ) [ معر. ] (اِ.) دفتر حسابی که حساب‌های پراکنده دیوانی را در آن نویسند؛ اوارجه، اوارج.

اواسط

(اَ س ِ) [ ع. ] (ص.) جِ وسط ؛
۱- میانه‌ها، میان‌ها.
۲- مردمان متوسط.

اواصر

(اَ ص ِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- قرابت، نزدیکی.
۲- (اِ.) زهدان.
۳- ریسمانی که دامن خیمه را با آن بندند.

اوام

( اَ ) (اِ.) وام، قرض.

اوام

( اَ ) (اِ.) رنگ، لون.

اوان

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) هنگام، زمان.

اوانس

(اَ نِ) [ ع. ] (اِ.) جِ آنسه ؛ خوش طبعان، نیک نفسان.

اوانی

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ آنیه ؛ ججِ اناء؛ آوندها، آبخورها.

اوایل

(اَ یِ) [ ع. اوائل ] (صِ. اِ.) جِ اول.
۱- آغازها، پیش‌ها.
۲- پیشینیان.

اوب

(اُ یا اَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) بازگشتن، باز آمدن.
۲- (اِمص.) بازگشت.

اوبار

( اَ ) (اِفا.) = اوبارنده. اوباشتن. اباریدن: بلع کننده، بلعنده.

اوباردن

(اَ دَ) (مص م.) اوباریدن، بلعیدن.

اوباش

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ وَبْش ؛ فرومایگان، مردمان بی سر و پا.

اوبه

(اَ بِ) [ تر. ] (اِ.) چادر ترکمانان.

اوت

(اِ.) هشتمین ماه سال فرنگی.

اوت

(اُ) [ انگ. ] (اِ.)
۱- خارج از محدوده زمین بازی (ورزش).
۲- (عا.) پرت، خارج از حد افتاده.


دیدگاهتان را بنویسید