شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

      

تهى شد ز كينه سر كينه‏دار            گريزان همى رفت سوى حصار

         پس اندر سپاه منوچهر شاه            دمان و دنان بر گرفتند راه‏

        چو شد سلم تا پيش دريا كنار            نديد آنچه كشتى بر آن رهگذار

         چنان شد ز بس كشته و خسته دشت            كه پوينده را راه دشوار گشت‏

         پر از خشم و پر كينه سالار نو            نشست از بر چرمه تيز رو

         بيفگند بر گستوان و بتاخت            بگرد سپه چرمه اندر نشاخت‏

         رسيد آنگهى تنگ در شاه روم            خروشيد كاى مرد بيداد شوم‏

         بكشتى برادر ز بهر كلاه            كله يافتى چند پوئى براه‏

         كنون تاجت آوردم اى شاه و تخت            ببار آمد آن خسروانى درخت‏

         ز تاج بزرگى گريزان مشو            فريدونت گاهى بياراست نو

         درختى كه پروردى آمد ببار            بيابى هم اكنون برش در كنار

         اگر بار خارست خود كشته            و گر پرنيانست خود رشته‏

         همى تاخت اسپ اندرين گفت‏گوى            يكايك بتنگى رسيد اندر اوى‏

         يكى تيغ زد زود بر گردنش            بدو نيمه شد خسروانى تنش‏

         بفرمود تا سرش برداشتند            بنيزه بابر اندر افراشتند

         بماندند لشكر شگفت اندر اوى            از ان زور و آن بازوى جنگجوى‏

         همه لشكر سلم همچون رمه            كه بپراگند روزگار دمه‏

         برفتند يك سر گروها گروه            پراگنده در دشت و دريا و كوه‏

         يكى پر خرد مرد پاكيزه مغز            كه بودش زبان پر ز گفتار نغز

         بگفتند تازى منوچهر شاه            شود گرم و باشد زبان سپاه‏

         بگويد كه گفتند ما كهتريم            زمين جز بفرمان او نسپريم‏

         گروهى خداوند بر چارپاى            گروهى خداوند كشت و سراى‏

         سپاهى بدين رزمگاه آمديم            نه بر آرزو كينه خواه آمديم‏

         كنون سر بسر شاه را بنده‏ايم            دل و جان بمهر وى آگنده‏ايم‏

         گرش راى جنگ است و خون ريختن            نداريم نيروى آويختن‏

         سران يك سره پيش شاه آوريم            بر او سر بى‏گناه آوريم‏

         براند هر آن كام كو را هواست            برين بى‏گنه جان ما پادشاست‏

         بگفت اين سخن مرد بسيار هوش            سپهدار خيره بدو داد گوش‏

         چنين داد پاسخ كه من كام خويش            بخاك افگنم بر كشم نام خويش‏

         هر آن چيز كان نز ره ايزديست            از آهرمنى گر ز دست بديست‏

         سراسر ز ديدار من دور باد            بدى را تن ديو رنجور باد

         شما گر همه كينه دار منيد            و گر دوستداريد و يار منيد

         چو پيروزگر دادمان دستگاه            گنه‏كار پيدا شد از بى‏گناه‏

         كنون روز دادست بيداد شد            سران را سر از كشتن آزاد شد

         همه مهر جوئيد و افسون كنيد            ز تن آلت جنگ بيرون كنيد

         خروشى بر آمد ز پرده سراى            كه اى پهلوانان فرخنده راى‏

         ازين پس بخيره مريزيد خون            كه بخت جفا پيشگان شد نگون‏

         همه آلت لشكر و ساز جنگ            ببردند نزديك پور پشنگ‏

         سپهبد منوچهر بنواختشان            بر اندازه بر پايگه ساختشان‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

التماع

(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- درخشیدن.
۲- برافروختن.

التهاب

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) زبانه زدن، افروخته شدن آتش.
۲- (اِمص.) برافروختگی. ج. التهابات.

التواء

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) پیچ خوردن، پیچیده شدن.
۲- (اِمص.) پیچیدگی، پیچش، خمیدگی.

التیام

(اِ تِ) [ ع. التئام ]
۱- (مص ل.) بهبود یافتن زخم.
۲- (مص م.) سازگاری میان دو چیز.
۳- (اِمص.) به هم پیوستگی.

الجاء

( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- وادار ساختن کسی به کاری.
۲- پناه دادن.
۳- کار خود را به خدا سپردن.

الجار

(اِ) [ تر. ] (اِ.) = ایلجار. یلجار:
۱- مردمانی که بیستگانی خوار نباشند و به حمیت وطن در مقابل دشمن به مدافعه پردازند و با لشکر ملوک همداستان شوند.
۲- اجتماع گروه بسیاری از رعایا برای انجام دادن کاری.

الجه

(اُ جَ) [ تر. مغ. ] (اِ.) چپاول.

الحاح

( اِ ) [ ع. ] (مص م.)اصرار کردن، پافشاری کردن. ج. الحاحات.

الحاد

( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) از دین برگشتن، انکار خداوند کردن.
۲- (اِمص.) بی دینی، کفر.

الحاصل

(اَ ص ِ) [ ع. ] (ق.) باری، خلاصه، القصه.

الحاق

( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) در پیوستن، رسیدن به کسی یا چیزی.
۲- به هم پیوند دادن.
۳- (اِمص.) پیوستگی، اتصال.

الحال

( اَ ) [ ع. ] (ق.) اکنون، همین دم.

الحان

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ لحن ؛
۱- آوازها.
۲- نغمه‌های دل انگیز.

الحق

(اَ حَ قّ) [ ع. ] (ق.) به راستی، حقیقتاً، بدون شک. ؛~ الحقُ والانصاف از روی حقیقت و انصاف، به درستی، واقعاً.

الحمد

(اَ حَ) [ ع. ]
۱- مخفف الحمدالله: سپاس خدای را.
۲- سوره اول از قرآن کریم دارای هفت آیه، فاتحه الکتاب.
۳- شکر، سپاس.

الخ

(اِ لِ) مخفف الی آخره، تا پایان.

الدرم

(اِ دُ رُ) [ تُر ] (مص ل.) لاف زدن.

الدرم بلدرم کردن

(~. بِ دُ رُ. کَ دَ) [ تُر - فا. ] (مص ل.)
۱- لاف زدن.
۲- بدوبیراه گفتن با هدف ترساندن طرف مقابل.

الدنگ

(اَ دَ) (عا.) (ص.)
۱- بی عار، ولگرد، بی غیرت.
۲- بی کاره، مفت خوار.

الرد

(اَ رَ) (اِ.) جوالی بزرگ که از ریسمان به شکل تور سازند و بدان کاه و علف و غیره را حمل کنند.


دیدگاهتان را بنویسید