شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

گرفتن قارن دژ الانان را

      

          بسلم آگهى رفت ازين رزمگاه            و زان تيرگى كاندر آمد بما

         پس پشتش اندر يكى حصن بود            بر آورده سر تا بچرخ كبود

         چنان ساخت كايد بدان حصن باز            كه دارد زمانه نشيب و فراز

         هم اين يك سخن قارن انديشه كرد            كه برگاشتش سلم روى از نبرد

         كالانى دژش باشد آرامگاه            سزد گر برو بر بگيريم راه‏

         كه گر حصن دريا شود جاى اوى            كسى نگسلاند ز بن پاى اوى‏

         يكى جاى دارد سر اندر سحاب            بچاره بر آورده از قعر آب‏

         نهاده ز هر چيز گنجى بجاى            فگنده برو سايه پرّ هماى‏

         مرا رفت بايد بدين چاره زود            ركاب و عنان را ببايد بسود

         اگر شاه بيند ز جنگ آوران            بكهتر سپارد سپاهى گران‏

         همان با درفش همايون شاه            هم انگشتر تور با من براه‏

         ببايد كنون چاره ساختن            سپه را بحصن اندر انداختن‏

         من و گرد گرشاسپ و اين تيره شب            برين راز بر باد مگشاى لب‏

         چو روى هوا گشت چون آبنوس            نهادند بر كوهه پيل كوس‏

         همه نامداران پر خاشجوى            ز خشكى بدريا نهادند روى‏

         سپه را بشيروى بسپرد و گفت            كه من خويشتن را بخواهم نهفت‏

         شوم سوى دژبان بپيغمبرى            نمايم بدو مهر انگشترى‏

         چو در دژ شوم بر فرازم درفش            درفشان كنم تيغهاى بنفش‏

         شما روى يك سر سوى دژ نهيد            چنانك اندر آييد دميد و دهيد

         سپه را بنزديك دريا بماند            بشيروى شيراوژن و خود براند

         بيامد چو نزديكى دژ رسيد            سخن گفت و دژدار مُهرش بديد

         چنين گفت كز نزد تور آمدم            بفرمود تا يك زمان دم زدم‏

         مرا گفت شو پيش دژبان بگوى            كه روز و شب آرام و خوردن مجوى‏

         كز ايدر درفش منوچهر شاه            سوى دژ فرستد همى با سپاه‏

         تو با او بنيك و ببد يار باش            نگهبان دژ باش و بيدار باش‏

         چو دژبان چنين گفتها را شنيد            همان مهر انگشترى را بديد

         همان گه در دژ گشادند باز            بديد آشكارا ندانست راز

         نگر تا سخنگوى دهقان چه گفت            كه راز دل آن ديد كو دل نهفت‏

         مرا و ترا بندگى پيشه باد            ابا پيشه‏مان نيز انديشه باد

         بنيك و ببد هر چه شايد بدن            ببايد همى داستانها زدن‏

         چو دژدار و چون قارن رزمجوى            يكايك بروى اندر آورده روى‏

         يكى بدسگال و يكى ساده دل            سپهبد بهر چاره آماده دل‏

         همى جست آن روز تا شب زمان            نه آگاه دژدار از آن بدگمان‏

به بيگانه بر مهر خويشى نهاد            بداد از گزافه سر و دژ بباد

         چو شب روز شد قارن رزمخواه            درفشى بر افراخت چون گرد ماه‏

         خروشيد و بنمود يك يك نشان            بشيروى و گردان گردنكشان‏

         چو شيروى ديد آن درفش يلى            بكين روى بنهاد با پر دلى‏

         در حصن بگرفت و اندر نهاد            سران را ز خون بر سر افسر نهاد

         بيك دست قارن بيك دست شير            بسر گرز و تيغ آتش و آب زير

         چو خورشيد بر تيغ گنبد رسيد            نه آيين دژ بد نه دژبان پديد

         نه دژ بود گفتى نه كشتى بر آب            يكى دود ديدى سر اندر سحاب‏

         درخشيدن آتش و باد خاست            خروش سواران و فرياد خاست‏

         چو خورشيد تابان ز بالا بگشت            چه آن دژ نمود و چه آن پهن دشت‏

         بكشتند از يشان فزون از شمار            همى دود از آتش بر آمد چو قار

         همه روى دريا شده قيرگون            همه روى صحرا شده جوى خون‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

ارتباط

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) ربط دادن، پیوند چیزی به چیزی.
۲- (اِمص.) بستگی، پیوستگی، رابطه. ج. ارتباطات.

ارتباطات

(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ ارتباط.
۱- اطلاعات و پیام‌های مبادله شده.
۲- مجموعه عمل‌ها و وسیله‌هایی که ارتباط را برقرار می‌کنند.
۳- طریقه یا نظام برقراری ارتباط.

ارتباطی

(~.) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- منسوب به ارتباط، آن چه که بستگی به ارتباط داشته باشد.
۲- ویژگی آن چه که با آن ارتباط برقرار می‌شود.

ارتجاء

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.)امیدوار بودن.
۲- (اِمص.) امیدواری.

ارتجاج

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) جنبیدن، لرزیدن.
۲- موج زدن دریا.
۳- (اِمص.) لرز، لرزه.
۴- تشویش، اضطراب.

ارتجاع

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) بازگشتن.
۲- (اِمص.) بازگشت.
۳- (مص م.) باز - گردانیدن.
۴- (ص.) نیروهای کهنه گرا و مخالف پیشرفت و تمدن.

ارتجاعی

(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.)۱ - منسوب به ا رتجاع، حالت ارتجاعی.
۲- آن که به بازگشت به اصول پیشین معتقد است، آن که با جهش و پیشرفت مخالف باشد.

ارتجال

(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)بی اندیشه و به بدیهه سخن و شعر گفتن.

ارتجالاً

(اِ تِ لَ نْ) [ ع. ] (ق.) به ارتجال، به بدیهه، بی درنگ.

ارتحال

(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- کوچ کردن.
۲- رحلت کردن، مردن.

ارتداد

(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.) از دین برگشتن، کافر شدن.

ارتزاق

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) روزی گرفتن، روزی یافتن.
۲- (مص م.) روزی دادن.

ارتسام

(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)۱ - رسم و فرمان به جای آوردن.
۲- نقش گرفتن، صورت پذیر شدن.

ارتش

(اَ تِ) (اِ.) نیروهای نظامی یک کشور.

ارتشاء

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) رشوه گرفتن.

ارتشبد

(اَ تِ بُ) (اِمر.) بالاترین درجه نظامی در نظام ایران.

ارتشتار

(اَ تِ) [ په. ] (ص. اِ.) نظامی، سپاهی، رزمنده. ج. ارتشتاران.

ارتشی

(اَ تِ) (ص نسب.)
۱- منسوب و مربوط به ارتش.
۲- آن که در ارتش کار می‌کند.
۳- به رنگ لباس‌های نظامی، خاکی.

ارتصاد

(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.) چشم داشتن، چشم به راه بودن.

ارتضاء

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- پسندیدن، خشنود شدن.
۲- برگزیدن.


دیدگاهتان را بنویسید