شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

         پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

          فرستاده شد نزد قيصر ز شاه            سوارى كه اندر نور ديد راه‏

         بفرمود كز نامداران روم            كسى كو بنازد بران مرز و بوم‏

         جهان ديده بايد عنان دار كس            سنان و سپر بايدش يار بس‏

         چنين لشكرى بايد از مرز روم            كه آيند با من بآباد بوم‏

         پس آگاهى آمد ز هاماوران            بدشت سواران نيزه‏وران‏

         كه رستم بمصر و ببربر چه كرد            بران شهرياران بروز نبرد

         دليرى بجستند گرد و سوار            عنان پيچ و مرد افگن و نيزه دار

  شاهنامه فردوسی - رفتن كاوس به مازندران

         نوشتند نامه يكى مردوار            سخنهاى شايسته و آبدار

         كه ما شاه را چاكر و بنده‏ايم            بفرمان و رايش همه زنده‏ايم‏

         چو از گرگساران بيامد سپاه            كه جويند گاه سرافراز شاه‏

         دل ما شد از كار ايشان بدرد            كه دلشان چنين برترى ياد كرد

         همى تاج او خواست افراسياب            ز راه خرد سرش گشته شتاب‏

         برفتيم با نيزه‏هاى دراز            برو تلخ كرديم آرام و ناز

         از يشان و از ما بسى كشته شد            زمانه بهر نيك و بد گشته شد

         كنون كآمد از كار او آگهى            كه تازه شد آن تخت شاهنشهى‏

  شاهنامه فردوسی - ستایش خرد

         همه نامداران شمشير زن            برين كينه گه بر شدند انجمن‏

         چو شه بر گرايد ز بربر عنان            بگردن بر آريم يك سر سنان‏

         زمين كوه تا كوه پر خون كنيم            ز دشمن بيابان چو جيحون كنيم‏

         فرستاده تازى بر افگند و رفت            ببربرستان روى بنهاد و تفت‏

         چو نامه بر شاه ايران رسيد            بران گونه گفتار بايسته ديد

         از يشان پسند آمدش كار كرد            بافراسياب آن زمان نامه كرد

         كه ايران بپرداز و بيشى مجوى            سر ما شد از تو پر از گفت و گوى‏

  شاهنامه فردوسی - گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

         ترا شهر توران بسندست خود            بخيره همى دست يازى ببد

         فزونى مجوى ار شدى بى‏نياز            كه درد آردت پيش رنج دراز

         ترا كهترى كار بستن نكوست            نگه داشتن بر تن خويش پوست‏

         ندانى كه ايران نشست منست            جهان سربسر زير دست منست‏

         پلنگ ژيان گر چه باشد دلير            نيارد شدن پيش چنگال شير

         چو آگاهى آمد بافراسياب            سرش پر ز كين گشت و دل پر شتاب‏

         فرستاد پاسخش كين گفت و گوى            نزيبد جز از مردم زشت‏خوى‏

         ترا گر سزا بودى ايران بدان            نيازت نبودى بمازندران‏

  دیوان حافظ - سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

         چنين گفت كايران دو رويه مراست            ببايد شنيدن سخنهاى راست‏

         كه پور فريدون نياى منست            همه شهر ايران سراى منست‏

         و ديگر ببازوى شمشير زن            تهى كردم از تازيان انجمن‏

         بشمشير بستانم از كوه تيغ            عقاب اندر آرم ز تاريك ميغ‏

         كنون آمدم جنگ را ساخته            درفش درفشان بر افراخته‏

         فرستاده برگشت مانند باد            سخنها بكاوس كى كرد ياد

         چو بشنيد كاوس گفتار اوى            بياراست لشكر بپيكار اوى‏

         ز بربر بيامد سوى سوريان            يكى لشكرى بى‏كران و ميان‏

         بجنگش بياراست افراسياب            بگردون همى خاك بر زد ز آب‏

  دیوان حافظ - طایر دولت اگر باز گذاری بکند

         جهان كر شد از ناله بوق و كوس            زمين آهنين شد هوا آبنوس‏

         ز زخم تبرزين و از بس ترنگ            همى موج خون خاست از دشت جنگ‏

         سر بخت گردان افراسياب            بران رزم گاه اندر آمد بخواب‏

         دو بهره ز توران سپه كشته شد            سر سركشان پاك برگشته شد

         سپهدار چون كار زان گونه ديد            بى‏آتش بجوشيد همچون نبيد

         بآواز گفت اى دليران من            گزيده يلان نرّه شيران من‏

         شما را ز بهر چنين روزگار            همى پرورانيدم اندر كنار

         بكوشيد و هم پشت جنگ آوريد            جهان را بكاوس تنگ آوريد

  شاهنامه فردوسی - تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

         يلان را بژوپين و خنجر زنيد            دليرانشان سربسر بفگنيد

         همان سگزى رستم شير دل            كه از شير بستد بشمشير دل‏

         بود كز دليرى ببند آوريد            سرش را بدام گزند آوريد

         هر آن كس كه او را بروز نبرد            ز زين پلنگ اندر آرد بگرد

         دهم دختر خويش و شاهى و را            بر آرم سر از برج ماهى و را

         چو تركان شنيدند گفتار اوى            سراسر سوى رزم كردند روى‏

         بشد تيز با لشكر سوريان            بدان سود جستن سر آمد زيان‏

         چو روشن زمانه بران گونه ديد            از انجا سوى شهر توران كشيد

  شاهنامه فردوسی - آمدن رستم به نخجيرگاه‏

         دلش خسته و كشته لشكر دو بهر            همى نوش جست از جهان يافت زهر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل
که بر گل اعتمادی نیست گر حسن جهان دارد
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آبگینه

(نِ) [ په. ] (اِمر.)
۱- شیشه.
۲- پیمانه یا ظرف بلوری.
۳- الماس.
۴- تیغ.
۵- کنایه از: آسمان.

آبی

(ص نسب. اِ.)
۱- یکی از سه رنگ اصلی (زرد، قرمز، آبی).
۲- به، سفرجل.
۳- نوعی انگور.
۴- نوعی زراعت که آبیاری می‌شود، مقابلِ دیمی.

آبی

(ص. اِ.) = آبو: برادر مادر، خال، خالو.

آبیار

(ص مر.) میرآب. تقسیم کننده آب برای مزارع و باغ‌ها.

آتربان

(تُ) [ په. ] (اِمر.) در آیین زردشتی نگهبان آتش مقدس، آسروان.

آترمه

(رَ مِ) (اِ.) نک آدرم.

آتروپین

(تْ رُ) [ فر. ] (اِ.) شبه قلیایی است سمی که از مهرگیاه گرفته می‌شود و در پزشکی و کحالی استعمال می‌گردد.

آتریاد

(تِ) [ روس. ] (اِ.) یک دسته سرباز.

آتش

(تَ یا تِ) [ په. ] (اِ.) شعله و حرارتی که از سوختن اشیاء حاصل شود، آذر، آتیش. ؛آب در ~داشتن یا بودن کنایه از: کم شوق بودن. ؛ ~ کسی تند بودن کنایه از: سخت ...

آتش

پارسی (~ِ) (اِمر.)
۱- تبخال، تاول‌های روی لب.
۲- آتشی که پارسیان در آتشکده می‌افروختند.

آتش

بهار (~ِ بَ) (اِمر.) گل سرخ، لاله.

آتش افروختن

(~. اَ تَ)(مص م.) کنایه از: آشوب و فتنه به پا کردن.

آتش افروز

(~. اَ) (ص فا.)
۱- کسی که در جشن‌ها مردم را سرگرم کرده، آتش روشن می‌کند و شعله آن را در دهان خود فرو می‌برد و بیرون می‌آرد، و از مردم پول می‌گیرد.
۲- فتنه انگیز.
۳- چیزی که با آن آتش ...

آتش افروزی

(~. اَ) (حامص.) کنایه از: ایجاد فتنه و آشوب.

آتش انداز

(~. اَ) (ص فا.)
۱- کسی که کارش روشن کردن کوره آجرپزی و اجاق و تنور نانوایی و تون حمام و مانند آن بود.
۲- در قدیم کسی که به صف دشمن نفت و آتش پرتاب می‌کرد.

آتش باد

(~.) (اِمر.) باد گرم، باد مسموم.

آتش بازی

(~.) (حامص.)
۱- بازی با آتش.
۲- افروختن آلات و ادواتی که با باروت به صورت گوناگون ساخته می‌شود.

آتش بس

(~. بَ) (اِمر.) دستور خودداری از تیراندازی.

آتش زنه

(~. زَ نِ) (اِمر.) سنگ چخماق.

آتش نشان

(~. نِ) (ص فا. اِمر.)
۱- مأموری که وظیفه او خاموش کردن حریق است.
۲- دستگاهی شامل مواد شیمیایی برای خاموش کردن حریق.


دیدگاهتان را بنویسید