پيغام سلم و تور به نزديك فريدون

      

گزيدند پس موبدى تيز وير            سخن‏گوى و بينا دل و يادگير

         ز بيگانه پردخته كردند جاى            سگالش گرفتند هر گونه راى‏

         سخن سلم پيوند كرد از نخست            ز شرم پدر ديدگان را بشست‏

         فرستاده را گفت ره بر نورد            نبايد كه يابد ترا باد و گرد

         چو آيى بكاخ فريدون فرود            نخستين ز هر دو پسر ده درود

         پس آنگه بگويش كه ترس خداى            ببايد كه باشد بهر دو سراى‏

         جوان را بود روز پيرى اميد            نگردد سيه موى گشته سپيد

         چه سازى درنگ اندرين جاى تنگ            كه شد تنگ بر تو سراى درنگ‏

         جهان مر ترا داد يزدان پاك            ز تابنده خورشيد تا تيره خاك‏

         همه بارزو ساختى رسم و راه            نكردى بفرمان يزدان نگاه‏

         نجستى بجز كژى و كاستى            نكردى ببخشش درون راستى‏

         سه فرزند بودت خردمند و گرد            بزرگ آمدت تيره بيدار خرد

         نديدى هنر با يكى بيشتر            كجا ديگرى زو فرو برد سر

         يكى را دم اژدها ساختى            يكى را بابر اندر افراختى‏

         يكى تاج بر سر ببالين تو            برو شاد گشته جهان بين تو

         نه ما زو بمام و پدر كمتريم            نه بر تخت شاهى نه اندر خوريم‏

         ايا دادگر شهريار زمين            برين داد هرگز مباد آفرين‏

         اگر تاج از آن تارك بى‏بها            شود دور و يابد جهان ز و رها

         سپارى بدو گوشه از جهان            نشيند چو ما از تو خسته نهان‏

         و گر نه سواران تركان و چين            هم از روم گردان جوينده كين‏

         فراز آورم لشگر گرزدار            از ايران و ايرج بر آرم دمار

         چو بشنيد موبد پيام درشت            زمين را ببوسيد و بنمود پشت‏

         بر آنسان بزين اندر آورد پاى            كه از باد آتش بجنبد ز جاى‏

         بدرگاه شاه آفريدون رسيد            بر آورده ديد سر ناپديد

         بابر اندر آورد بالاى او            زمين كوه تا كوه پهناى او

         نشسته بدربر گرانمايگان            بپرده درون جاى پر مايگان‏

         بيك دست بر بسته شير و پلنگ            بدست دگر ژنده پيلان جنگ‏

         ز چندان گرانمايه گرد دلير            خروشى بر آمد چو آواى شير

         سپهريست پنداشت ايوان بجاى            گران لشگرى گرد او بر بپاى‏

         برفتند بيدار كار آگهان            بگفتند با شهريار جهان‏

         كه آمد فرستاده نزد شاه            يكى پر منش مرد با دستگاه‏

         بفرمود تا پرده بر داشتند            بر اسپش ز درگاه بگذاشتند

         چو چشمش بروى فريدون رسيد            همه ديده و دل پر از شاه ديد

         ببالاى سرو و چو خورشيد روى            چو كافور گرد گل سرخ موى‏

         دو لب پر ز خنده دو رخ پر ز شرم            كيانى زبان پر ز گفتار نرم‏

         نشاندش هم آنگه فريدون ز پاى            سزاوار كردش بر خويش جاى‏

         بپرسيدش از دو گرامى نخست            كه هستند شادان دل و تن درست‏

         دگر گفت كز راه دور و دراز            شدى رنجه اندر نشيب و فراز

         فرستاده گفت اى گرانمايه شاه            ابى تو مبيناد كس پيش گاه‏

         ز هر كس كه پرسى بكام تواند            همه پاك زنده بنام تواند

         منم بنده شاه را ناسزا            چنين بر تن خويش ناپارسا

         پيامى درشت آوريده بشاه            فرستنده پر خشم و من بى‏گناه‏

         بگويم چو فرمايدم شهريار            پيام جوانان ناهوشيار

         بفرمود پس تا زبان برگشاد            شنيده سخن سربسر كرد ياد

   ‏