شاهنامه فردوسی – پيغام سلم و تور به نزديك فريدون

پيغام سلم و تور به نزديك فريدون

      

گزيدند پس موبدى تيز وير            سخن‏گوى و بينا دل و يادگير

         ز بيگانه پردخته كردند جاى            سگالش گرفتند هر گونه راى‏

         سخن سلم پيوند كرد از نخست            ز شرم پدر ديدگان را بشست‏

         فرستاده را گفت ره بر نورد            نبايد كه يابد ترا باد و گرد

         چو آيى بكاخ فريدون فرود            نخستين ز هر دو پسر ده درود

         پس آنگه بگويش كه ترس خداى            ببايد كه باشد بهر دو سراى‏

         جوان را بود روز پيرى اميد            نگردد سيه موى گشته سپيد

         چه سازى درنگ اندرين جاى تنگ            كه شد تنگ بر تو سراى درنگ‏

         جهان مر ترا داد يزدان پاك            ز تابنده خورشيد تا تيره خاك‏

         همه بارزو ساختى رسم و راه            نكردى بفرمان يزدان نگاه‏

         نجستى بجز كژى و كاستى            نكردى ببخشش درون راستى‏

         سه فرزند بودت خردمند و گرد            بزرگ آمدت تيره بيدار خرد

         نديدى هنر با يكى بيشتر            كجا ديگرى زو فرو برد سر

         يكى را دم اژدها ساختى            يكى را بابر اندر افراختى‏

         يكى تاج بر سر ببالين تو            برو شاد گشته جهان بين تو

         نه ما زو بمام و پدر كمتريم            نه بر تخت شاهى نه اندر خوريم‏

         ايا دادگر شهريار زمين            برين داد هرگز مباد آفرين‏

         اگر تاج از آن تارك بى‏بها            شود دور و يابد جهان ز و رها

         سپارى بدو گوشه از جهان            نشيند چو ما از تو خسته نهان‏

         و گر نه سواران تركان و چين            هم از روم گردان جوينده كين‏

         فراز آورم لشگر گرزدار            از ايران و ايرج بر آرم دمار

         چو بشنيد موبد پيام درشت            زمين را ببوسيد و بنمود پشت‏

         بر آنسان بزين اندر آورد پاى            كه از باد آتش بجنبد ز جاى‏

         بدرگاه شاه آفريدون رسيد            بر آورده ديد سر ناپديد

         بابر اندر آورد بالاى او            زمين كوه تا كوه پهناى او

         نشسته بدربر گرانمايگان            بپرده درون جاى پر مايگان‏

         بيك دست بر بسته شير و پلنگ            بدست دگر ژنده پيلان جنگ‏

         ز چندان گرانمايه گرد دلير            خروشى بر آمد چو آواى شير

         سپهريست پنداشت ايوان بجاى            گران لشگرى گرد او بر بپاى‏

         برفتند بيدار كار آگهان            بگفتند با شهريار جهان‏

         كه آمد فرستاده نزد شاه            يكى پر منش مرد با دستگاه‏

         بفرمود تا پرده بر داشتند            بر اسپش ز درگاه بگذاشتند

         چو چشمش بروى فريدون رسيد            همه ديده و دل پر از شاه ديد

         ببالاى سرو و چو خورشيد روى            چو كافور گرد گل سرخ موى‏

         دو لب پر ز خنده دو رخ پر ز شرم            كيانى زبان پر ز گفتار نرم‏

         نشاندش هم آنگه فريدون ز پاى            سزاوار كردش بر خويش جاى‏

         بپرسيدش از دو گرامى نخست            كه هستند شادان دل و تن درست‏

         دگر گفت كز راه دور و دراز            شدى رنجه اندر نشيب و فراز

         فرستاده گفت اى گرانمايه شاه            ابى تو مبيناد كس پيش گاه‏

         ز هر كس كه پرسى بكام تواند            همه پاك زنده بنام تواند

         منم بنده شاه را ناسزا            چنين بر تن خويش ناپارسا

         پيامى درشت آوريده بشاه            فرستنده پر خشم و من بى‏گناه‏

         بگويم چو فرمايدم شهريار            پيام جوانان ناهوشيار

         بفرمود پس تا زبان برگشاد            شنيده سخن سربسر كرد ياد

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

ابهل

(اِ هِ یا اُ هُ یا اَ هَ) [ ع. ] (اِ.) یکی از گونه‌های سرو کوهی جزو تیره ناژویان که در جنگل‌های شمال ایران موجود است. ارتفاعش یک تا دو متر است و دارای شاخه‌های متعدد نامنظم است. برگ‌هایش ...

ابهی

(اَ‌ها) [ ع. ] (ص تف.) روشن تر، درخشان تر.

ابو

(اَ) [ ع. ] (از اسماء سته) (اِ.) اب، پدر. ضح - در عربی در حالت رفعی این کلمه را به صورت «ابو» و در حالت نصبی «ابا» و در حالت جری «ابی» گویند و غالباً در آغاز کنیه ...

ابواب

(ا َ) [ ع. ] (اِ.) جِ باب.
۱- درها.
۲- فصل‌ها، مبحث‌ها.

ابواب جمعی

(~ِ جَ) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- منسوب به ابواب جمع ؛ دریافت‌ها و وصولی -‌های مادر حساب، دخل‌ها و دریافت‌های صاحب جمع.
۲- گروهی که در یک مجموعه کار م ی کنند.

ابواسحاقی

(اَ اِ) (ص نسب.)
۱- منسوب به ابواسحاق.
۲- نوعی فیروزه به غایت رنگین و صافی و شفاف.

ابوالاجساد

(اَ بُ لْ اَ) [ ع. ] (اِمر.) در اصطلاح کیمیاگران به گوگرد گویند.

ابوالارواح

(~. اَ) [ ع. ] (اِمر.) در اصطلاح کیماگران به سیماب و جیوه گویند.

ابوالعجب

(~. عَ جَ) [ ع. ] (ص مر.)
۱- هر چیز که شگفتی آورد.
۲- شعبده باز.

ابوالهول

(~. هُ) [ ع. ] (ص مر.)
۱- ترس آور، هراس انگیز.
۲- یکی از عجایب هفتگانه جهان در مصر.

ابوالکلام

(~. کَ) [ ع. ]
۱- (ص مر.) پرسخن.
۲- (اِمر.) کُنیه زاغ است به مناسبت زیاد آواز خواندنش.

ابوت

(اُ بُ وَّ) [ ع. ] (مص ل.) پدری، پدر شدن، پدر بودن.

ابوحارث

(اَ رِ) [ ع. ] (اِمر.) شیر.

ابوعطا

(~. عَ) [ ع. ] (اِمر.) گوشه‌ای است در دستگاه همایون و شور.

ابوی

(اَ بَ) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- پدری.
۲- (عا.) پدر.

ابویحیی

(اَ یَ) [ ع. ] (اِمر.) عزرائیل.

ابوین

(اَ بَ وَ) [ ع. ] (اِ.)، پدر و مادر.

ابژکتیو

(اُ ژِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- عدسی دوربین که تصویر شی ء را گرفته، کوچک و بزرگ نماید و به داخل اتاق دوربین، روی صف ح ه حساس منعکس کند.
۲- واقعی، ملموس، قابل مشاهده.

ابکاء

(اِ) [ ع. ] (مص م.) گریانیدن، به گریه واداشتن.

ابکار

(اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ بکر؛ دوشیزگان، دختران دوشیزه.


دیدگاهتان را بنویسید