شاهنامه فردوسی – پيروزى فريدون بر ضحاك و دست يافتن بر گنجهاى آن

پيروزى فريدون بر ضحاك و دست يافتن بر گنجهاى آن

      

چو آمد بنزديك اروند رود            فرستاد زى رودبانان درود

         بران رودبان گفت پيروز شاه            كه كشتى بر افگن هم اكنون براه‏

         مرا با سپاهم بدان سو رسان            از اينها كسى را بدين سو ممان‏

         بدان تا گذر يابم از روى آب            بكشتى و زورق هم اندر شتاب‏

         نياورد كشتى نگهبان رود            نيامد بگفت فريدون فرود

         چنين داد پاسخ كه شاه جهان            چنين گفت با من سخن در نهان‏

         كه مگذار يك پشه را تا نخست            جوازى بيابى و مهرى درست‏

  دیوان حافظ - خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

         فريدون چو بشنيد شد خشمناك            از ان ژرف دريا نيامدش باك‏

         هم آنگه ميان كيانى ببست            بر ان باره تيزتك بر نشست‏

         سرش تيز شد كينه و جنگ را            بآب اندر افگند گلرنگ را

         ببستند يارانش يك سر كمر            هميدون بدريا نهادند سر

         بر آن بادپايان با آفرين            بآب اندرون غرقه كردند زين‏

         بخشكى رسيدند سر كينه جوى            به بيت المقدس نهادند روى‏

         كه بر پهلوانى زبان راندند            همى كنگ دژ هودجش خواندند

         بتازى كنون خانه پاك دان            بر آورده ايوان ضحاك دان‏

  شاهنامه فردوسی - رزم سهراب با گردآفريد

         چو از دشت نزديك شهر آمدند            كز ان شهر جوينده بهر آمدند

         ز يك ميل كرد آفريدون نگاه            يكى كاخ ديد اندر آن شهر شاه‏

         فروزنده چون مشترى بر سپهر            همه جاى شادى و آرام و مهر

         كه ايوانش برتر ز كيوان نمود            كه گفتى ستاره بخواهد بسود

         بدانست كان خانه اژدهاست            كه جاى بزرگى و جاى بهاست‏

         بيارانش گفت آنكه بر تيره خاك            بر آرد چنين بر ز جاى از مغاك‏

         بترسم همى زانكه با او جهان            مگر راز دارد يكى در نهان‏

  شاهنامه فردوسی - خوان چهارم كشتن زنى جادو را

         ببايد كه ما را بدين جاى تنگ            شتابيدن آيد بروز درنگ‏

         بگفت و بگرز گران دست برد            عنان باره تيزتك را سپرد

         تو گفتى يكى آتشستى درست            كه پيش نگهبان ايوان برست‏

         گران گرز برداشت از پيش زين            تو گفتى همى بر نوردد زمين‏

         كس از روزبانان بدر بر نماند            فريدون جهان آفرين را بخواند

         باسب اندر آمد بكاخ بزرگ            جهان ناسپرده جوان سترگ‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب حیات

(بِ حَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- آب زندگانی ؛ گویند چشمه‌ای است در ظلمت که هر از آن بنوشد عمر جاودان پیدا می‌کند، اسکندر و خضر به دنبال آن رفتند، خضر از آن آب نوشید و عمر جاودان یافت.
۲- نوعی از شراب آمیخته به ادویه تند، ماءالحیات.
۳- نوعی از مهره‌ها به رنگ زرد که زنان از آن دستبند و مانند آن سازند.
۴- دهان معشوق.
۵- سخن گفتن معشوق.

دیدگاهتان را بنویسید