شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

پيام فرستادن پسران نزد فريدون

فرستاده آمد دلى پر سخن سخن را نه سر بود پيدا نه بن‏

ابا پيل و با گنج و با خواسته بدرگاه شاه آمد آراسته‏

بشاه آفريدون رسيد آگهى بفرمود تا تخت شاهنشهى‏

بديباى چينى بياراستند كلاه كيانى بپيراستند

نشست از بر تخت پيروزه شاه چو سرو سهى بر سرش گرد ماه‏

ابا تاج و با طوق و با گوشوار چنانچون بود در خور شهريار

خجسته منوچهر بر دست شاه نشسته نهاده بسر بر كلاه‏

بزرين عمود و بزرين كمر زمين كرده خورشيدگون سربسر

دیوان حافظ - کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دو رويه بزرگان كشيده رده سراپاى يك سر بزر آژده‏

بيك دست بر بسته شير و پلنگ بدست دگر ژنده پيلان جنگ‏

برون شد ز درگاه شاپور گرد فرستاده سلم را پيش برد

فرستاده چون ديد درگاه شاه پياده دوان اندر آمد ز راه‏

چون نزديك شاه آفريدون رسيد سر و تخت و تاج بلندش بديد

ز بالا فرو برد سر پيش اوى همى بر زمين بر بماليد روى‏

گرانمايه شاه جهان كدخداى بكرسى‏ء زرّين و را كرد جاى‏

فرستاده بر شاه كرد آفرين كه اى نازش تاج و تخت و نگين‏

شاهنامه فردوسی - لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

زمين گلشن از پايه تخت تست زمان روشن از مايه بخت تست‏

همه بنده خاك پاى توايم همه پاك زنده براى توايم‏

پيام دو خونى بگفتن گرفت همه راستيها نهفتن گرفت‏

گشاده زبان مرد بسيار هوش بدو داده شاه جهاندار گوش‏

ز كردار بد پوزش آراستن منوچهر را نزد خود خواستن‏

ميان بستن او را بسان رهى سپردن بدو تاج و تخت مهى‏

خريدن ازو باز خون پدر بدينار و ديبا و تاج و كمر

فرستاده گفت و سپهبد شنيد مر آن بند را پاسخ آمد كليد

دیوان حافظ - گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, پيام فرستادن پسران نزد فريدون, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چرا نه در پی عزم دیار خود باشم
چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم
«حافظ»

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.