شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

يكى مرد بيدار جوينده راه            فرستاد نزديك كاوس شاه‏

         بنزديك سالار هاماوران            بشد نامدارى ز كند آوران‏

         يكى نامه بنوشت با گيرودار            پر از گرز و شمشير و پر كارزار

         كه بر شاه ايران كمين ساختى            بپيوستن اندر بد انداختى‏

         نه مردى بود چاره جستن بجنگ            نرفتن برسم دلاور پلنگ‏

         كه در جنگ هرگز نسازد كمين            اگر چند باشد دلش پر ز كين‏

         اگر شاه كاوس يابد رها            تو رستى ز چنگ و دم اژدها

         و گرنه بياراى جنگ مرا            بگردن بپيماى هنگ مرا

  دیوان حافظ - سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

         فرستاده شد نزد هاماوران            بدادش پيام يكايك سران‏

         چو پيغام بشنيد و نامه بخواند            ز كردار خود در شگفتى بماند

         چو بر خواند نامه سرش خيره شد            جهان پيش چشمش همه تيره شد

         چنين داد پاسخ كه كاوس كى            بهامون دگر نسپرد نيز پى‏

         تو هر گه كه آيى به بربرستان            نبينى مگر تيغ و گرز گران‏

         همين بند و زندانت آراستست            اگر رايت اين آرزو خواستست‏

         بيايم بجنگ تو من با سپاه            برين گونه سازيم آيين و راه‏

         چو بشنيد پاسخ گو پيل تن            دليران لشكر شدند انجمن‏

  دیوان حافظ - خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

         سوى راه دريا بيامد بجنگ            كه بر خشك بر بود ره با درنگ‏

         بكشتى و زورق سپاهى گران            بشد تا سر مرز هاماوران‏

         بتاراج و كشتن نهادند روى            ز خون روى كشور شده جوى جوى‏

         خبر شد بشاه هماور ازين            كه رستم نهادست بر رخش زين‏

         ببايست ناگاهش آمد بجنگ            نبد روزگار سكون و درنگ‏

         چو بيرون شد از شهر خود با سپاه            بروز درخشان شب آمد سياه‏

         چپ و راست لشكر بياراستند            بجنگ اندرون نامور خواستند

         گو پيل تن گفت جنگى منم            بآورد گه بر درنگى منم‏

  دیوان حافظ - لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

         بر آورد گرز گران را بدوش            برانگيخت رخش و بر آمد خروش‏

         چو ديدند لشكر بر و يال اوى            بچنگ اندرون گرز و گوپال اوى‏

         تو گفتى كه دلشان بر آمد ز تن            ز هولش پراگنده شد انجمن‏

         همان شاه با نامور سركشان            ز رستم چو ديدند يك يك نشان‏

         گريزان بيامد بهاماوران            ز پيش تهمتن سپاهى گران‏

         چو بنشست سالار با راى زن            دو مرد جوان خواست از انجمن‏

         بدان تا فرستد هم اندر زمان            بمصر و ببربر چو باد دمان‏

         يكى نامه هر يك بچنگ اندرون            نوشته بدرد دل از آب خون‏

  دیوان حافظ - چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

         كزين پادشاهى بدان نيست دور            بهم بود نيك و بد و جنگ و سور

         گرايدونك باشيد با من يكى            ز رستم نترسم بجنگ اندكى‏

         و گرنه بدان پادشاهى رسد            درازست بر هر سويى دست بد

         چو نامه بنزديك ايشان رسيد            كه رستم بدين دشت لشكر كشيد

         همه دل پر از بيم برخاستند            سپاهى ز كشور بياراستند

         نهادند سر سوى هاماوران            زمين كوه گشت از كران تا كران‏

         سپه كوه تا كوه صف بر كشيد            پى مور شد بر زمين ناپديد

         چو رستم چنان ديد نزديك شاه            نهانى بر افگند مردى براه‏

  شاهنامه فردوسی - كشته شدن اغريرث به دست برادر

         كه شاه سه كشور برآراستند            برين گونه از جاى برخاستند

         اگر جنگ را من بجنبم ز جاى            ندانند سر را بدين كين ز پاى‏

         نبايد كزين كين بتو بد رسد            كه كار بد از مردم بد رسد

         مرا تخت بربر نيايد بكار            اگر بد رسد بر تن شهريار

         فرستاده بشنيد و آمد دوان            بنزديك كاوس كى شد نهان‏

         پيام تهمتن همه باز راند            چو بشنيد كاوس خيره بماند

         چنين داد پاسخ كه منديش ازين            نه گسترده از بهر من شد زمين‏

         چنين بود تا بود گردان سپهر            كه با نوش زهرست با جنگ مهر

  دیوان حافظ - شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

         و ديگر كه دارنده يار منست            بزرگى و مهرش حصار منست‏

         تو رخش درخشنده را ده عنان            بياراى گوشش بنوك سنان‏

         از يشان يكى زنده اندر جهان            ممان آشكارا نه اندر نهان‏

         فرستاده پاسخ بياورد زود            بر رستم زال زر شد چو دود

         تهمتن چو بشنيد گفتار اوى            بسيچيد و زى جنگ بنهاد روى‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر
این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

یک انداز

(~. اَ)
۱- (ص مر.) برابر.
۲- (اِ.) تیر کاری که با یک بار انداختن شکار یا دشمن را از پا درمی آورد.

یک بخته

(~. بَ تِ)(ص.) زنی که در زندگی بیش از یک شوهر نکرده باشد.

یک بند

(~. بَ) (ق مر.) پیوسته، پشت سر هم.

یک تنه

(~. تَ نِ) (ق.) تنها به تنهایی.

یک تیغ

(~.) (ص مر.)
۱- متحد در جنگ.
۲- (عا.) یک دست، یکسره.

یک جا

(~.) (ق.)
۱- با هم، با یکدیگر.
۲- همگی، به کلی.

یک دل

(یَ یا یِ. دِ) (ص مر.)
۱- متحدالقول، یک زبان.
۲- صمیمی، مخلص.

یک دنده

(~. دَ دِ) (ص مر.) لجوج، خود - رأی.

یک رو

(ی) (~.) (ص مر.)
۱- صمیمی، خالص.
۲- یک دست، یک نواخت.
۳- آن که پشت و روی وی یکی باشد.

یک روند

(~. رَ وَ) (ق.) (عا.) پیاپی، پشت سر هم.

یک زبان

(~. زَ) (ق مر.) متفق القول، یک - دل.

یک زخم

(~. زَ) (ص مر.) لقب سام نریمان که اژدهایی را با یک ضربه کشت.

یک سان

(~.) (ص مر. ق مر.)
۱- همانند.
۲- برابر.
۳- مساوی.
۴- یک نواخت.

یک سر

(~. سَ) (ص مر. ق مر.)
۱- تمام، همگی.
۲- سراسر.
۳- فوری.
۴- مستقیم.

یک سره

(~. سَ ر) (ق مر.)
۱- سراسر، از ابتدا تا انتها.
۲- به کلی، تماماً.

یک سره

کردن (~. کَ دَ) (مص م.) تمام کردن، به اتمام رساندن.

یک طرفه

(~. طَ رَ ف) [ فا - ع. ] (ص مر.)
۱- از یک جهت، که فقط رعایت یک طرف شده باشد بدون رعایت طرف دیگر.
۲- خیابانی که فقط از یک سوی آن می‌توان رفت.

یک لاقبا

(~. قَ) (ص مر.) (عا.) بی چیز، تهی دست.

یک لخت

(~. لَ) (ص مر.)
۱- یکپارچه، یکدست.
۲- آن که همیشه بر یک وضع و حالت باشد و تغییر نکند.

یک نواخت

(~. نَ) (ق مر.)
۱- یک سان.
۲- یک آوا.


دیدگاهتان را بنویسید