شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

چنان بد كه مهراب روزى پگاه            برفت و بيامد از ان بارگاه‏

         گذر كرد سوى شبستان خويش            همى گشت بر گرد بستان خويش‏

         دو خورشيد بود اندر ايوان او            چو سيندخت و رودابه ماه روى‏

         بياراسته همچو باغ بهار            سراپاى پر بوى و رنگ و نگار

         شگفتى برودابه اندر بماند            همى نام يزدان بروبر بخواند

         يكى سرو ديد از برش گرد ماه            نهاده ز عنبر بسر بر كلاه‏

         بديبا و گوهر بياراسته            بسان بهشتى پر از خواسته‏

  دیوان حافظ - آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

         بپرسيد سيندخت مهراب را            ز خوشاب بگشاد عناب را

         كه چون رفتى امروز و چون آمدى            كه كوتاه باد از تو دست بدى‏

         چه مردست اين پير سر پور سام            همى تخت ياد آيدش گر كنام‏

         خوى مردمى هيچ دارد همى            پى نامداران سپارد همى‏

         چنين داد مهراب پاسخ بدوى            كه اى سرو سيمين بر ماه روى‏

         بگيتى در از پهلوانان گرد            پى زال زر كس نيارد سپرد

         چو دست و عنانش بر ايوان نگار            نه بينى نه بر زين چنو يك سوار

  دیوان حافظ - مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

         دل شير نر دارد و زور پيل            دو دستش بكردار درياى نيل‏

         چو بر گاه باشد در افشان بود            چو در جنگ باشد سر افشان بود

         رخش پژمراننده ارغوان            جوان سال و بيدار و بختش جوان‏

         بكين اندرون چون نهنگ بلاست            بزين اندرون تيز چنگ اژدهاست‏

         نشاننده خاك در كين بخون            فشاننده خنجر آبگون‏

         از آهو همان كش سپيدست موى            بگويد سخن مردم عيب جوى‏

         سپيدى مويش بزيبد همى            تو گوئى كه دلها فريبد همى‏

         چو بشنيد رودابه آن گفت گوى            بر افروخت و گلنارگون كرد روى‏

  دیوان حافظ - ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

         دلش گشت پر آتش از مهر زال            از و دور شد خورد و آرام و هال‏

         چو بگرفت جاى خرد آرزوى            دگر شد براى و بآيين و خوى‏

      

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم
به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

اسم

( اِ ) [ ع. ] (اِ.)
۱- کلمه‌ای که به وسیله آن چیزی یا کسی را می‌خوانند، نام.
۲- عنوان.
۳- شهرت، آوازه.
۴- در دستور زبان فارسی قسمی از اقسام کلمه که بدان مردم یا جانور یا چیزی را نامند و معین کنند: مرد، زن، خانه، میز، کوه و دشت. ضح - در صرف عربی اسم قسمی از سه قسم کلمه‌است که بر معنایی مستقل دلالت کند و به زمانی خاص باز بسته نباشد.
۵- اسم ذات است مسما به اعتبار صفت و صفت یا با وجود است چون عالم و قدیم و یا با عدم است چون قدوس (تصوف). ج. اسامی، اسماء. ؛~ آلت اسمی است که بر ابزار کار دلالت کند. ؛ ~ اشاره «این» و «آن» هرگاه مسبوق به اسم می‌باشد، اسم اشاره نامیده شود. نخستین برای اشاره به نزدیک و دومین برای اشاره به دور: این خانه، این میز، آن مرد، آن خیابان. ؛ ~ جمع اسم عام چون در صورت مفرد و در معنی جمع باشد: دسته، رمه. ؛~ بی مسمی نامی که معنی آن با چیز یا کسی که برای آن وضع شده‌است مطابق نباشد. ؛~ جنس اسمی است که بر افراد یک جنس دلالت کند و آن نه معرفه‌است نه نکره مانند: درخت، کوه، اسب و چون خواهند نکره شود «ی» بدان افزایند: درختی، کوهی، اسبی. ؛ ~ خاص آن است که بر فردی مخصوص و معین دلالت کند. مق. اسم عام. ؛ ~ ذات اسم چون قایم به ذات باشد و وجودش وابسته به دیگری نباشد آن را اسم ذات نامند. مق. اسم معنی. ؛ ~ زمان اسمی است که دلالت بر زمان کند. ؛ ~ مکان اسمی است که دلالت بر مکان کند. ؛ ~ فاعل اسمی است مشتق از فعل که بر کننده کاری یا دارنده حالتی دلالت کند؛ صفت فاعلی. ؛~ مفعول اسمی است که دلالت می‌کند بر چیزی یا کسی که فعل بر او واقع شده‌است ؛ صفت مفعولی. ؛ ~ مصدر کلمه‌ای است مشتق از فعل که بر معنی مصدر دلالت کند (و آن جز مصدر و ریشه فعل است). ؛ ~ مشتق اسمی که از مصدر یا ریشه‌ای جدا شده باشد مانند اسم فاعل که از امر یا ریشه و اسم مفعول که از مصدر (مرخم) ساخته می‌شود. ؛ ~ معنی اسمی است که وجود مسمی آن به غیرش وابسته باشد. مق. اسم ذات: رنجش، دانش، سفیدی، هوش.

دیدگاهتان را بنویسید