شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

      

چو بگذشت از ان بر فريدون دو هشت            ز البرز كوه اندر آمد بدشت‏

         بر مادر آمد پژوهيد و گفت            كه بگشاى بر من نهان از نهفت‏

         بگو مر مرا تا كه بودم پدر            كيم من ز تخم كدامين گهر

         چه گويم كيم بر سر انجمن            يكى دانشى داستانم بزن‏

         فرانك بدو گفت كاى نامجوى            بگويم ترا هر چه گفتى بگوى‏

         تو بشناس كز مرز ايران زمين            يكى مرد بد نام او آبتين‏

         ز تخم كيان بود و بيدار بود            خردمند و گرد و بى‏آزار بود

         ز طهمورث گرد بودش نژاد            پدر بر پدر بر همى داشت ياد

         پدر بد ترا و مرا نيك شوى            نبد روز روشن مرا جز بدوى‏

         چنان بد كه ضحاك جادو پرست            از ايران بجان تو يازيد دست‏

         از و من نهانت همى داشتم            چه مايه ببد روز بگذاشتم‏

         پدرت آن گرانمايه مرد جوان            فدى كرده پيش تو روشن روان‏

         ابر كتف ضحاك جادو دو مار            برست و بر آورد از ايران دمار

         سر بابت از مغز پرداختند            همان اژدها را خورش ساختند

         سرانجام رفتم سوى بيشه            كه كس را نه زان بيشه انديشه‏

         يكى گاو ديدم چو خرّم بهار            سراپاى نيرنگ و رنگ و نگار

         نگهبان او پاى كرده بكش            نشسته ببيشه درون شاه‏فش‏

         بدو دادمت روزگارى دراز            همى پروريدت ببر بر بناز

         ز پستان آن گاو طاووس رنگ            بر افراختى چون دلاور پلنگ‏

         سرانجام زان گاو و آن مرغزار            يكايك خبر شد سوى شهريار

         ز بيشه ببردم ترا ناگهان            گريزنده ز ايوان و از خان و مان‏

         بيامد بكشت آن گرانمايه را            چنان بى‏زبان مهربان دايه را

         و ز ايوان ما تا بخورشيد خاك            بر آورد و كرد آن بلندى مغاك‏

         فريدون چو بشنيد بگشاد گوش            ز گفتار مادر بر آمد بجوش‏

         دلش گشت پر درد و سر پر ز كين            بابرو ز خشم اندر آورد چين‏

         چنين داد پاسخ بمادر كه شير            نگردد مگر ز آزمايش دلير

         كنون كردنى كرد جادو پرست            مرا برد بايد بشمشير دست‏

         بپويم بفرمان يزدان پاك            بر آرم ز ايوان ضحاك خاك‏

         بدو گفت مادر كه اين راى نيست            ترا با جهان سربسر پاى نيست‏

         جهاندار ضحاك با تاج و گاه            ميان بسته فرمان او را سپاه‏

         چو خواهد ز هر كشورى صد هزار            كمر بسته او را كند كارزار

         جز اينست آيين پيوند و كين            جهان را بچشم جوانى مبين‏

         كه هر كو نبيد جوانى چشيد            بگيتى جز از خويشتن را نديد

         بدان مستى اندر دهد سر بباد            ترا روز جز شاد و خرّم مباد

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید