شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

      

چو بگذشت از ان بر فريدون دو هشت            ز البرز كوه اندر آمد بدشت‏

         بر مادر آمد پژوهيد و گفت            كه بگشاى بر من نهان از نهفت‏

         بگو مر مرا تا كه بودم پدر            كيم من ز تخم كدامين گهر

         چه گويم كيم بر سر انجمن            يكى دانشى داستانم بزن‏

         فرانك بدو گفت كاى نامجوى            بگويم ترا هر چه گفتى بگوى‏

         تو بشناس كز مرز ايران زمين            يكى مرد بد نام او آبتين‏

         ز تخم كيان بود و بيدار بود            خردمند و گرد و بى‏آزار بود

  شاهنامه فردوسی - تاختن سهراب بر سپاه كاوس

         ز طهمورث گرد بودش نژاد            پدر بر پدر بر همى داشت ياد

         پدر بد ترا و مرا نيك شوى            نبد روز روشن مرا جز بدوى‏

         چنان بد كه ضحاك جادو پرست            از ايران بجان تو يازيد دست‏

         از و من نهانت همى داشتم            چه مايه ببد روز بگذاشتم‏

         پدرت آن گرانمايه مرد جوان            فدى كرده پيش تو روشن روان‏

         ابر كتف ضحاك جادو دو مار            برست و بر آورد از ايران دمار

         سر بابت از مغز پرداختند            همان اژدها را خورش ساختند

         سرانجام رفتم سوى بيشه            كه كس را نه زان بيشه انديشه‏

  شاهنامه فردوسی - آمدن رستم به نخجيرگاه‏

         يكى گاو ديدم چو خرّم بهار            سراپاى نيرنگ و رنگ و نگار

         نگهبان او پاى كرده بكش            نشسته ببيشه درون شاه‏فش‏

         بدو دادمت روزگارى دراز            همى پروريدت ببر بر بناز

         ز پستان آن گاو طاووس رنگ            بر افراختى چون دلاور پلنگ‏

         سرانجام زان گاو و آن مرغزار            يكايك خبر شد سوى شهريار

         ز بيشه ببردم ترا ناگهان            گريزنده ز ايوان و از خان و مان‏

         بيامد بكشت آن گرانمايه را            چنان بى‏زبان مهربان دايه را

         و ز ايوان ما تا بخورشيد خاك            بر آورد و كرد آن بلندى مغاك‏

  شاهنامه فردوسی - گفتارى در بخت زال در نزد ستاره ‏شناسان

         فريدون چو بشنيد بگشاد گوش            ز گفتار مادر بر آمد بجوش‏

         دلش گشت پر درد و سر پر ز كين            بابرو ز خشم اندر آورد چين‏

         چنين داد پاسخ بمادر كه شير            نگردد مگر ز آزمايش دلير

         كنون كردنى كرد جادو پرست            مرا برد بايد بشمشير دست‏

         بپويم بفرمان يزدان پاك            بر آرم ز ايوان ضحاك خاك‏

         بدو گفت مادر كه اين راى نيست            ترا با جهان سربسر پاى نيست‏

         جهاندار ضحاك با تاج و گاه            ميان بسته فرمان او را سپاه‏

         چو خواهد ز هر كشورى صد هزار            كمر بسته او را كند كارزار

  دیوان حافظ - رونق عهد شباب است دگر بستان را

         جز اينست آيين پيوند و كين            جهان را بچشم جوانى مبين‏

         كه هر كو نبيد جوانى چشيد            بگيتى جز از خويشتن را نديد

         بدان مستى اندر دهد سر بباد            ترا روز جز شاد و خرّم مباد

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نزدی شاه رخ و فوت شد امکان حافظ
چه کنم بازی ایام مرا غافل کرد
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آژانس

[ فر. ] (اِ.)
۱- نمایندگی.
۲- کارگزار.
۳- بنگاه (فره) ؛ ~ خبری مؤسسه‌ای که خبر را جمع و منتشر می‌کند.

آژخ

(ژَ) (اِ.) آزخ.

آژدار

(ص.) دارای ردیفی از سوراخ‌های پی در پی روی سربرگ و تمبر و فیلم و مانند آن (فره)، پرفراژ.

آژده

(دِ) (ص مف.) آژیده، آجیده.

آژغ

(ژُ) (اِ.) = آژوغ: نک ازغ.

آژفنداک

(فَ)(اِ.) قوس قزح، رنگین کمان.

آژند

(ژَ) (اِ.)
۱- رسوب گل و لای.
۲- ملاط.

آژندن

(ژَ دَ) (مص ل.) ملاط کشیدن بین دو خشت یا سنگ.

آژندیدن

(ژَ دَ) (مص م.) نک آژندن.

آژنگ

(ژَ) (اِ.)
۱- چین و شکن روی پوست.
۲- گره، خم.
۳- چروکی که در جامه افتد.
۴- موج کوچک.

آژگن

(گِ) (اِ.) درِ مشبک، درِ سوراخ سوراخ.

آژیانه

(نِ) (اِ.) سنگ فرش.

آژیدن

(دَ) (مص م.) = آژدن: آجیدن.

آژیده

(دِ) (ص مف.) آجیده.

آژیر

۱ - (ص.) زیرک، محتاط.
۲- قوی، توانا.
۳- برحذر کننده، پرهیزگار.
۴- غلبه.
۵- (اِ.) فریاد.
۶- اعلام خطر.
۷- آماده، مهیا.
۸- قوت.

آژیرنده

(رَ دِ) (ص فا.) آگاه کننده.

آژیریدن

(دَ) (مص م.)
۱- هوشیار کردن.
۲- خبردار کردن.
۳- فریاد زدن.

آژینه

(نِ) (اِ.) آزینه ؛ آلتی فولادی شبیه به تیشه که با آن سنگ آسیا را دندانه دار و تیز می‌کردند. آسیازنه، آسیاژن نیز گویند.

آک

(اِ.) آسیب، آفت.

آکادمی

(دِ) [ فر. ] (اِ.) فرهنگستان، آکادمی نام باغی بوده در آتن که افلاطون در آن تدریس می‌کرد و کم کم با گذشت زمان معنای انجمن علمی یا فرهنگستان را به خود گرفت.


دیدگاهتان را بنویسید