شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

پاسخ نامه سام از منوچهر

          پس آن نامه سام پاسخ نوشت            شگفتى سخنهاى فرّخ نوشت‏

         كه اى نامور پهلوان دلير            بهر كار پيروز بر سان شير

         نبيند چو تو نيز گردان سپهر            برزم و ببزم و براى و بچهر

         همان پور فرخنده زال سوار            كزو ماند اندر جهان يادگار

         رسيد و بدانستم از كام او            همان خواهش و راى و آرام او

         بر آمد هر آنچ آن ترا كام بود            همان زال را راى و آرام بود

         همه آرزوها سپردم بدوى            بسى روز فرّخ شمردم بدوى‏

         ز شيرى كه باشد شكارش پلنگ            چه زايد جز از شير شرزه بجنگ‏

         گسى كردمش با دلى شادمان            كزو دور بادا بد بدگمان‏

         برون رفت با فرّخى زال زر            ز گردان لشكر بر آورده سر

         نوندى بر افگند نزديك سام            كه برگشتم از شاه دل شادكام‏

         ابا خلعت خسروانىّ و تاج            همان ياره و طوق و هم تخت عاج‏

         چنان شاد شد زان سخن پهلوان            كه با پير سر شد بنوى جوان‏

         سوارى بكابل برافگند زود            بمهراب گفت آن كجا رفته بود

         نوازيدن شهريار جهان            و زان شادمانى كه رفت از مهان‏

         من اينك چو دستان بر من رسد            گذاريم هر دو چنانچون سزد

         چنان شاد شد شاه كابلستان            ز پيوند خورشيد زابلستان‏

         كه گفتى همى جان بر افشاندند            ز هر جاى رامشگران خواندند

         چو مهراب شد شاد و روشن روان            لبش گشت خندان و دل شادمان‏

         گرانمايه سيندخت را پيش خواند            بسى خوب گفتار با او براند

         بدو گفت كاى جفت فرخنده راى            بيفروخت از رايت اين تيره جاى‏

         بشاخى زدى دست كاندر زمين            برو شهرياران كنند آفرين‏

         چنان هم كجا ساختى از نخست            ببايد مر اين را سرانجام جست‏

         همه گنج پيش تو آراستست            اگر تخت عاجست اگر خواستست‏

         چو بشنيد سيندخت از و گشت باز            بر دختر آمد سراينده راز

         همى مژده دادش بديدار زال            كه ديدى چنانچون ببايد همال‏

         زن و مرد را از بلندى منش            سزد گر فرازد سر از سرزنش‏

         سوى كام دل تيز بشتافتى            كنون هر چه جستى همه يافتى‏

         بدو گفت رودابه اى شاه زن            سزاى ستايش بهر انجمن‏

         من از خاك پاى تو بالين كنم            بفرمانت آرايش دين كنم‏

         ز تو چشم آهرمنان دور باد            دل و جان تو خانه سور باد

         چو بشنيد سيندخت گفتار اوى            بآرايش كاخ بنهاد روى‏

         بياراست ايوانها چون بهشت            گلاب و مى و مشك و عنبر سرشت‏

         بساطى بيفگند پيكر بزر            زبرجد برو بافته سربسر

         دگر پيكرش در خوشاب بود            كه هر دانه قطره آب بود

         يك ايوان همه تخت زرّين نهاد            بآيين و آرايش چين نهاد

         همه پيكرش گوهر آگنده بود            ميان گهر نقشها كنده بود

         ز ياقوت مر تخت را پايه بود            كه تخت كيان بود و پر مايه بود

         يك ايوان همه جامه رود و مى            بياورده از پارس و اهواز و رى‏

         بياراست رودابه را چون نگار            پر از جامه و رنگ و بوى بهار

         همه كابلستان شد آراسته            پر از رنگ و بوى و پر از خواسته‏

         همه پشت پيلان بياراستند            ز كابل پرستندگان خواستند

         نشستند بر پيل رامشگران            نهاده بسر بر ز زر افسران‏

         پذيره شدن را بياراستند            نثارش همه مشك و زر خواستند

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آمار

[ په. ] (اِ.)۱ - حساب، شمار.
۲- واژه‌ای است فارسی، برابر استاتیستیک یا احصائیه، علمی که موضوع آن طبقه بندی علمی وقایع اجتماعی است، و قاعده آن محاسبه و نشان دادن نتیجه به صورت ارقام و اعداد است مثل شماره ...

آمارگر

(گَ) [ په. ] (ص.) آن که مأمور انجام دادن امور آمار است، مأمور احصائیه.

آماریدن

(دَ) (مص م.)
۱- شمردن، به حساب آوردن.
۲- اهمیت دادن، به روی خود آوردن.

آماریلیس

[ فر. ] (اِ.) گیاه پیازداری از تیره نرگسی‌ها جزو تک لپه‌ای‌های رنگین جام و رنگین کاسه با گل‌های درشت و زیبا با بوی خوش آیند و مطبوع که به عنوان زینت در باغچه‌ها کاشته می‌شود.

آماس

(اِ.) = آماز: ورم، برآمدگی، آماده و آماز نیز گویند.

آماسانیدن

(دَ)(مص م)ایجاد برآمدگی کردن، متورم کردن. آماهانیدن و آماهیدن هم گفته می‌شود.

آماسیدن

(دَ) (مص ل.) باد کردن، ورم کردن.

آماق

(اِ.) گوشه چشم.

آمال

[ ع. ] (اِ.) جِ امل ؛ امیدها، آرزوها.

آمانی

[ ع. ] (اِ.) جِ امنیّت ؛ آرزوها.

آماهانیدن

(دَ) (مص م.) نک آماسانیدن.

آماهیدن

(دَ) (مص ل.) نک آماسانیدن.

آمبولانس

[ فر. ] (اِ.) اتومبیل مخصوص جهت حمل بیماران و مجروحان به بیمارستان و یا مردگان به آرامگاه.

آمخته

(مُ تِ) (ص مف.) نک آموخته.

آمد

(مَ) (مص مر.)
۱- آمدن، رفت و آمد.
۲- بازگشت.
۳- بخت، سازگاری بخت.

آمد داشتن

(~. تَ) (مص ل.) فرخنده بودن، خوش قدم بودن.

آمد شد

(~. شُ) (مص مر.)
۱- آمد و شد، رفت و آمد.
۲- تکرار.

آمد نیامد

(مَ مَ) (مص مر.) آمد و نیامد، فرخنده بودن و نبودن.

آمد و رفت

(~ُ رَ) (مص مر.) مراوده، ایاب و ذهاب، تردد.

آمد کار

(~.) (ص.) خجستگی، فرخنده.


دیدگاهتان را بنویسید