شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

پاسخ دادن فريدون پسران را

      

          فريدون بدو پهن بگشاد گوش            چو بشنيد مغزش بر آمد بجوش‏

         فرستاده را گفت كاى هوشيار            ببايد ترا پوزش اكنون بكار

         كه من چشم از ايشان چنين داشتم            همى بر دل خويش بگذاشتم‏

         كه از گوهر بد نيايد مهى            مرا دل همى داد اين آگهى‏

         بگوى آن دو ناپاك بيهوده را            دو اهريمن مغز پالوده را

         انوشه كه كرديد گوهر پديد            درود از شما خود بدين‏سان سزيد

         ز پند من ار مغزتان شد تهى            همى از خردتان نبود آگهى‏

  دیوان حافظ -  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

         نداريد شرم و نه بيم از خداى            شما را همانا همينست راى‏

         مرا پيشتر قيرگون بود موى            چو سرو سهى قد و چون ماه روى‏

         سپهرى كه پشت مرا كرد كوز            نشد پست و گردان بجايست نوز

         نماند شما را هم اين روزگار            نماند برين گونه بس پايدار

         بدان برترين نام يزدان پاك            برخشنده خورشيد و بر تيره خاك‏

         بتخت و كلاه و بناهيد و ماه            كه من بدنكردم شما را نگاه‏

         يكى انجمن كردم از بخردان            ستاره‏شناسان و هم موبدان‏

         بسى روزگاران شدست اندرين            نكرديم بر باد بخشش زمين‏

  دیوان حافظ - یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

         همه راستى خواستم زين سخن            بكژى نه سر بود پيدا نه بن‏

         همه ترس يزدان بد اندر ميان            همه راستى خواستم در جهان‏

         چو آباد دادند گيتى بمن            نجستم پراگندن انجمن‏

         مگر همچنان گفتم آباد تخت            سپارم بسه ديده نيك بخت‏

         شما را كنون گر دل از راه من            بكژى و تارى كشيد اهرمن‏

         ببينيد تا كردگار بلند            چنين از شما كرد خواهد پسند

         يكى داستان گويم ار بشنويد            همان بر كه كاريد خود بدرويد

         چنين گفت با ما سخن رهنماى            جزين است جاويد ما را سراى‏

  دیوان حافظ - درد ما را نیست درمان الغیاث

         بتخت خرد بر نشست آزتان            چرا شد چنين ديو انبازتان‏

         بترسم كه در چنگ اين اژدها            روان يابد از كالبدتان رها

         مرا خود ز گيتى گهِ رفتن است            نه هنگام تندى و آشفتن است‏

         و ليكن چنين گويد آن سالخورد            كه بودش سه فرزند آزاد مرد

         كه چون آز گردد ز دلها تهى            چه آن خاك و آن تاج شاهنشهى‏

         كسى كو برادر فروشد بخاك            سزد گر نخوانندش از آب پاك‏

         جهان چون شما ديد و بيند بسى            نخواهد شدن رام با هر كسى‏

  شاهنامه فردوسی - فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

         كزين هر چه دانيد از كردگار            بود رستگارى بروز شمار

         بجوئيد و آن توشه ره كنيد            بكوشيد تا رنج كوته كنيد

         فرستاده بشنيد گفتار اوى            زمين را ببوسيد و برگاشت روى‏

         ز پيش فريدون چنان باز گشت            كه گفتى كه با باد انباز گشت‏

   

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به درد عشق بساز و خموش کن حافظ
رموز عشق مکن فاش پیش اهل عقول
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گل

(گُ) [ په. ] (اِ.)
۱- عضو تولید مثلی و تکثیر گیاهان که از برگ‌های تغییر شکل یافته به وجود آمده‌است. گل ممکن است سلول‌های هر دو جنس نر و ماده را شامل باشد و یا فقط ممکن است سلول‌های یک جنس (نر و یا ماده) را دربرداشته باشد. اکثر گل‌ها دارای رنگ‌های مختلف و بوی مطبوع می‌باشند و زیبایی خاصی دارند و از این جهت به عنوان زینت نگه داری می‌شوند.
۲- به طور عام هر گیاه علفی گل دار.
۳- غنچه وا شده، غنچه شکفته.
۴- مطلق گُل سرخ.
۵- اخگر، شعله.
۶- خوب، دوست داشتنی.
۷- محبوب، معشوق.
۸- هر چیز زیبا و محبوب.
۹- نوایی است از موسیقی قدیم.
۱۰ - قسمت مرکزی هندوانه که خوش خوراک تر است.
۱۱ - چهره سرخ و خوش آب و رنگ.
۱۲ - اشکال هندسی شش گوشه و هشت گوشه و ده گوشه و دوازده گوشه و غیره که در خاتم سازی به کار می‌رود. ؛~ از ~ کسی شکفتن چهره کسی از شادی درخشیدن. ؛ ~ سرسبد کنایه از: نمونه اعلاء، نمونه بهترین. ؛~کاشتن کنایه از: هنرنمایی کردن، کار نظرگیری انجام دادن.

دیدگاهتان را بنویسید