شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

پاسخ دادن شاه يمن جندل را

      

فرستاده شاه را پيش خواند            فراوان سخن را بخوبى براند

         كه من شهريار ترا كهترم            بهرچ او بفرمود فرمانبرم‏

         بگويش كه گر چه تو هستى بلند            سه فرزند تو بر تو بر ارجمند

         پسر خود گرامى بود شاه را            بويژه كه زيبا بود گاه را

         سخن هر چه گفتى پذيرم همى            ز دختر من اندازه گيرم همى‏

         اگر پادشا ديده خواهد ز من            و گر دشت گردان و تخت يمن‏

         مرا خوارتر چون سه فرزند خويش            نبينم بهنگام بايست پيش‏

         پس ار شاه را اين چنين است كام            نشايد زدن جز بفرمانش گام‏

         بفرمان شاه اين سه فرزند من            برون آنگه آيد ز پيوند من‏

         كجا من ببينم سه شاه ترا            فروزنده تاج و گاه ترا

         بيايند هر سه بنزديك من            شود روشن اين شهر تاريك من‏

         شود شادمان دل بديدارشان            ببينم روانهاى بيدارشان‏

         ببينم كشان دل پر از داد هست            بزنهارشان دست گيرم بدست‏

         پس آنگه سه روشن جهان بين خويش            سپارم بديشان بر آيين خويش‏

         چو آيد بديدار ايشان نياز            فرستم سبكشان سوى شاه باز

         سراينده جندل چو پاسخ شنيد            ببوسيد تختش چنانچون سزيد

         پر از آفرين لب ز ايوان اوى            سوى شهريار جهان كرد روى‏

         بيامد چو نزد فريدون رسيد            بگفت آن كجا گفت و پاسخ شنيد

         سه فرزند را خواند شاه جهان            نهفته برون آوريد از نهان‏

         از آن رفتن جندل و راى خويش            سخنها همه پاك بنهاد پيش‏

         چنين گفت كين شهريار يمن            سر انجمن سرو سايه فكن‏

         چو ناسفته گوهر سه دخترش بود            نبودش پسر دختر افسرش بود

         سروش ار بيابد چو ايشان عروس            دهد پيش هر يك مگر خاك بوس‏

         ز بهر شما از پدر خواستم            سخنهاى بايسته آراستم‏

         كنون‏تان ببايد بر او شدن            بهر بيش و كم راى فرخ زدن‏

         سراينده باشيد و بسيار هوش            بگفتار او بر نهاده دو گوش‏

         بخوبى سخنهاش پاسخ دهيد            چو پرسد سخن راى فرّخ نهيد

         ازيرا كه پرورده پادشا            نبايد كه باشد بجز پارسا

         سخن‏گوى و روشن دل و پاك دين            بكارى كه پيش آيدش پيش بين‏

         زبان راستى را بياراسته            خرد خيره كرده ابر خواسته‏

         شما هر چه گويم ز من بشنويد            اگر كار بنديد خرّم بويد

         يكى ژرف بين است شاه يمن            كه چون او نباشد بهر انجمن‏

         گرانمايه و پاك هر سه پسر            همه دل نهاده بگفت پدر

         ز پيش فريدون برون آمدند            پر از دانش و پر فسون آمدند

         بجز راى و دانش چه اندر خورد            پسر را كه چونان پدر پرورد

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

ابهل

(اِ هِ یا اُ هُ یا اَ هَ) [ ع. ] (اِ.) یکی از گونه‌های سرو کوهی جزو تیره ناژویان که در جنگل‌های شمال ایران موجود است. ارتفاعش یک تا دو متر است و دارای شاخه‌های متعدد نامنظم است. برگ‌هایش ...

ابهی

(اَ‌ها) [ ع. ] (ص تف.) روشن تر، درخشان تر.

ابو

(اَ) [ ع. ] (از اسماء سته) (اِ.) اب، پدر. ضح - در عربی در حالت رفعی این کلمه را به صورت «ابو» و در حالت نصبی «ابا» و در حالت جری «ابی» گویند و غالباً در آغاز کنیه ...

ابواب

(ا َ) [ ع. ] (اِ.) جِ باب.
۱- درها.
۲- فصل‌ها، مبحث‌ها.

ابواب جمعی

(~ِ جَ) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- منسوب به ابواب جمع ؛ دریافت‌ها و وصولی -‌های مادر حساب، دخل‌ها و دریافت‌های صاحب جمع.
۲- گروهی که در یک مجموعه کار م ی کنند.

ابواسحاقی

(اَ اِ) (ص نسب.)
۱- منسوب به ابواسحاق.
۲- نوعی فیروزه به غایت رنگین و صافی و شفاف.

ابوالاجساد

(اَ بُ لْ اَ) [ ع. ] (اِمر.) در اصطلاح کیمیاگران به گوگرد گویند.

ابوالارواح

(~. اَ) [ ع. ] (اِمر.) در اصطلاح کیماگران به سیماب و جیوه گویند.

ابوالعجب

(~. عَ جَ) [ ع. ] (ص مر.)
۱- هر چیز که شگفتی آورد.
۲- شعبده باز.

ابوالهول

(~. هُ) [ ع. ] (ص مر.)
۱- ترس آور، هراس انگیز.
۲- یکی از عجایب هفتگانه جهان در مصر.

ابوالکلام

(~. کَ) [ ع. ]
۱- (ص مر.) پرسخن.
۲- (اِمر.) کُنیه زاغ است به مناسبت زیاد آواز خواندنش.

ابوت

(اُ بُ وَّ) [ ع. ] (مص ل.) پدری، پدر شدن، پدر بودن.

ابوحارث

(اَ رِ) [ ع. ] (اِمر.) شیر.

ابوعطا

(~. عَ) [ ع. ] (اِمر.) گوشه‌ای است در دستگاه همایون و شور.

ابوی

(اَ بَ) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- پدری.
۲- (عا.) پدر.

ابویحیی

(اَ یَ) [ ع. ] (اِمر.) عزرائیل.

ابوین

(اَ بَ وَ) [ ع. ] (اِ.)، پدر و مادر.

ابژکتیو

(اُ ژِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- عدسی دوربین که تصویر شی ء را گرفته، کوچک و بزرگ نماید و به داخل اتاق دوربین، روی صف ح ه حساس منعکس کند.
۲- واقعی، ملموس، قابل مشاهده.

ابکاء

(اِ) [ ع. ] (مص م.) گریانیدن، به گریه واداشتن.

ابکار

(اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ بکر؛ دوشیزگان، دختران دوشیزه.


دیدگاهتان را بنویسید