شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

جهاندار هوشنگ با راى و داد بجاى نيا تاج بر سر نهاد

بگشت از برش چرخ سالى چهل پر از هوش مغز و پر از راى دل‏

چو بنشست بر جايگاه مهى چنين گفت بر تخت شاهنشهى‏

كه بر هفت كشور منم پادشا جهاندار پيروز و فرمانروا

بفرمان يزدان پيروزگر بداد و دهش تنگ بستم كمر

و زان پس جهان يك سر آباد كرد همه روى گيتى پر از داد كرد

نخستين يكى گوهر آمد بچنگ بآتش ز آهن جدا كرد سنگ‏

شاهنامه فردوسی - پيروزى فريدون بر ضحاك و دست يافتن بر گنجهاى آن

سر مايه كرد آهن آبگون كزان سنگ خارا كشيدش برون‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, پادشاهى هوشنگ چهل سال بود, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گر چه ما را کار دل محروم از دنیا کند
نگذرم از کار دل وز کار دنیا بگذرم
«رهی معیری»

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آدم قحطی

(~. قَ) (اِ.) کنایه از: کمیابی آدم‌های شایسته و کارآمد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.