شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

جهاندار هوشنگ با راى و داد بجاى نيا تاج بر سر نهاد

بگشت از برش چرخ سالى چهل پر از هوش مغز و پر از راى دل‏

چو بنشست بر جايگاه مهى چنين گفت بر تخت شاهنشهى‏

كه بر هفت كشور منم پادشا جهاندار پيروز و فرمانروا

بفرمان يزدان پيروزگر بداد و دهش تنگ بستم كمر

و زان پس جهان يك سر آباد كرد همه روى گيتى پر از داد كرد

نخستين يكى گوهر آمد بچنگ بآتش ز آهن جدا كرد سنگ‏

دیوان حافظ - دارم امید عاطفتی از جناب دوست

سر مايه كرد آهن آبگون كزان سنگ خارا كشيدش برون‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, پادشاهى هوشنگ چهل سال بود, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

درر ز شوق برآرند ماهیان به نثار
اگر سفینه حافظ رسد به دریایی
«حافظ»

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب و گل

(بُ گِ) (اِمر.)
۱- بنا، ساختمان.
۲- زمین، ملک. ؛ از ~ درآمدن کنایه از: به سن رشد و بلوغ رسیدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.