شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

پادشاهى فريدون پانسد سال بود

      

فريدون چو شد بر جهان كامگار            ندانست جز خويشتن شهريار

         برسم كيان تاج و تخت مهى            بياراست با كاخ شاهنشهى‏

         بروز خجسته سر مهر ماه            بسر بر نهاد آن كيانى كلاه‏

         زمانه بى‏اندوه گشت از بدى            گرفتند هر كس ره ايزدى‏

         دل از داوريها بپرداختند            بآيين يكى جشن نو ساختند

         نشستند فرزانگان شادكام            گرفتند هر يك ز ياقوت جام‏

         مى‏ء روشن و چهره شاه نو            جهان نو ز داد و سر ماه نو

         بفرمود تا آتش افروختند            همه عنبر و زعفران سوختند

         پرستيدن مهرگان دين اوست            تن آسائى و خوردن آيين اوست‏

         اگر يادگارست از و ماه مهر            بكوش و برنج ايچ منماى چهر

         و را بد جهان ساليان پانصد            نيفكند يك روز بنياد بد

         جهان چون برو بر نماد اى پسر            تو نيز آز مپرست و اندوه مخور

         نماند چنين دان جهان بر كسى            در و شادكامى نيابى بسى‏

         فرانك نه آگاه بد زين نهان            كه فرزند او شاه شد بر جهان‏

         ز ضحاك شد تخت شاهى تهى            سر آمد برو روزگار مهى‏

         پس آگاهى آمد ز فرخ پسر            بمادر كه فرزند شد تاجور

         نيايش كنان شد سرو تن بشست            بپيش جهان داور آمد نخست‏

         نهاد آن سرش پست بر خاك بر            همى خواند نفرين بضحاك بر

         همى آفرين خواند بر كردگار            بر آن شادمان گردش روزگار

         و زان پس كسى را كه بودش نياز            همى داشت روز بد خويش راز

         نهانش نوا كرد و كس را نگفت            همان راز او داشت اندر نهفت‏

         يكى هفته زين گونه بخشيد چيز            چنان شد كه درويش نشناخت نيز

         دگر هفته مر بزم را كرد ساز            مهانى كه بودند گردن‏فراز

         بياراست چون بوستان خان خويش            مهان را همه كرد مهمان خويش‏

         و زان پس همه گنج آراسته            فراز آوريده نهان خواسته‏

         همان گنجها را گشادن گرفت            نهاده همه راى دادن گرفت‏

         گشادن در گنج را گاه ديد            درم خوار شد چون پسر شاه ديد

         همان جامه و گوهر شاهوار            همان اسپ تازى بزرين عذار

         همان جوشن و خود و زوپين و تيغ            كلاه و كمر هم نبودش دريغ‏

         همه خواسته بر شتر بار كرد            دل پاك سوى جهاندار كرد

         فرستاد نزديك فرزند چيز            زبانى پر از آفرين داشت نيز

         چو آن خواسته ديد شاه زمين            بپذرفت و بر مام كرد آفرين‏

         بزرگان لشگر چو بشناختند            بر شهريار جهان تاختند

         كه اى شاه پيروز يزدان شناس            ستايش مر او را و زويت سپاس‏

         چنين روز روزت فزون باد بخت            بد انديشگان را نگون باد بخت‏

         ترا باد پيروزى از آسمان            مبادا بجز داد و نيكى گمان‏

         و زان پس جهان ديدگان سوى شاه            ز هر گوشه‏اى بر گرفتند راه‏

         همه زرّ و گوهر برآميختند            بتاج سپهبد فرو ريختند

         همان مهتران از همه كشورش            بدان خرمى صف زده بر درش‏

         ز يزدان همى خواستند آفرين            بران تاج و تخت و كلاه و نگين‏

         همه دست بر داشته بآسمان            همى خواندندش بنيكى گمان‏

         كه جاويد بادا چنين شهريار            برومند بادا چنين روزگار

         و زان پس فريدون بگرد جهان            بگرديد و ديد آشكار و نهان‏

         هر ان چيز كز راه بيداد ديد            هر آن بوم و بر كان نه آباد ديد

         بنيكى ببست از همه دست بد            چنانك از ره هوشياران سزد

         بياراست گيتى بسان بهشت            بجاى گيا سرو گلبن بكشت‏

         از آمل گذر سوى تميشه كرد            نشست اندر آن نامور بيشه كرد

         كجا كز جهان گوش خوانى همى            جز اين نيز نامش ندانى همى‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گندم گون

(~.) (ص مر.) سبزه، کسی که رنگ پوستش سبزه باشد.

گندمه

(گَ دُ مِ) (اِ.) زگیل.

گندنا

(گَ دَ) (اِمر.) تره، از سبزی‌های خوردنی.

گنده

(گَ دِ) (ص.) گندیده، عفن.

گنده

(گُ دَ یا دِ) (ص.) درشت، خشن.

گنده

(گُ دَ یا دِ) (اِ.)
۱- گلوله‌ای که از خمیر به جهت یک عدد نان درست کنند؛ چانه خمیر.
۲- (ص.) مدور، گرد.
۳- کوفته بزرگی که از گوشت سازند و در شله پلو و آتش اندازند.
۴- گرهی که از بدن برآید و ...

گنده بک

(~. بَ) [ فا - تر. ] (ص مر.) (عا.) دارای هیکل درشت، گردن کلفت.

گنده پران

(~. پَ) (ص فا.) (عا.) کسی که سخنانی بیشتر از فهم خود می‌زند.

گنده پیر

(گَ دَ یا دِ) (ص مر.) پیر، سالخورده و فرتوت.

گنده گوزی

(گُ دِ) (حامص.) (عا.) گزافه - گویی، لاف و گزاف.

گندیدن

(گَ دَ) (مص ل.)خراب شدن غذایی بر اثر فعالیت باکتری‌ها به صورت پیدا شدن بوی بد و تغییر طعم و رنگ در آن‌ها.

گندیده

(گَ دِ) (ص.) دارای بود یا مزه بد (بر اثر تخمیر شدن)، دارای گندیدگی.

گندیدگی

(گَ دِ) (حامص.) تعفن، عفونت.

گنه

(گُ نَ) (اِ.) مخفف گناه.

گنه گنه

(گَ نِ گَ نِ) [ لا. ] (اِ.) درختی است با برگ‌های درشت و گل‌های ریز سفید یا سرخ رنگ، از پوست آن دارویی برای معالجه مالاریا درست می‌کنند.

گنوستیک

(گِ نُ) [ فر ازیو. ] (ص.) = گنوسی: پیرو فرقه گنوسی.

گنوسی

(گِ نُ) [ یو - فا. ] (اِ.) فلسفه و آیینی که پیروان آن مدعی بودند که معرفت عالی به طبیعت و صفات الهی دارند. این طریقه شامل فلسفه نوافلاطونی و معتقدات شرقی از جمله آیین یهود است. حکمت مذکور ...

گنگ

(~.) (اِ.) = کنگ: امرد قوی جثه.

گنگ

(~.) (اِ.) جزیره.

گنگ

(~.) (اِ.) بادی است که گویند به سبب سودا در بدن مردم به هم می‌رسد و بن موها می‌خارد و تا موی را نکنند خارش برطرف نمی‌شود.


دیدگاهتان را بنویسید