شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

پادشاهى فريدون پانسد سال بود

      

فريدون چو شد بر جهان كامگار            ندانست جز خويشتن شهريار

         برسم كيان تاج و تخت مهى            بياراست با كاخ شاهنشهى‏

         بروز خجسته سر مهر ماه            بسر بر نهاد آن كيانى كلاه‏

         زمانه بى‏اندوه گشت از بدى            گرفتند هر كس ره ايزدى‏

         دل از داوريها بپرداختند            بآيين يكى جشن نو ساختند

         نشستند فرزانگان شادكام            گرفتند هر يك ز ياقوت جام‏

         مى‏ء روشن و چهره شاه نو            جهان نو ز داد و سر ماه نو

         بفرمود تا آتش افروختند            همه عنبر و زعفران سوختند

  دیوان حافظ - بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

         پرستيدن مهرگان دين اوست            تن آسائى و خوردن آيين اوست‏

         اگر يادگارست از و ماه مهر            بكوش و برنج ايچ منماى چهر

         و را بد جهان ساليان پانصد            نيفكند يك روز بنياد بد

         جهان چون برو بر نماد اى پسر            تو نيز آز مپرست و اندوه مخور

         نماند چنين دان جهان بر كسى            در و شادكامى نيابى بسى‏

         فرانك نه آگاه بد زين نهان            كه فرزند او شاه شد بر جهان‏

         ز ضحاك شد تخت شاهى تهى            سر آمد برو روزگار مهى‏

         پس آگاهى آمد ز فرخ پسر            بمادر كه فرزند شد تاجور

  دیوان حافظ - دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

         نيايش كنان شد سرو تن بشست            بپيش جهان داور آمد نخست‏

         نهاد آن سرش پست بر خاك بر            همى خواند نفرين بضحاك بر

         همى آفرين خواند بر كردگار            بر آن شادمان گردش روزگار

         و زان پس كسى را كه بودش نياز            همى داشت روز بد خويش راز

         نهانش نوا كرد و كس را نگفت            همان راز او داشت اندر نهفت‏

         يكى هفته زين گونه بخشيد چيز            چنان شد كه درويش نشناخت نيز

         دگر هفته مر بزم را كرد ساز            مهانى كه بودند گردن‏فراز

  شاهنامه فردوسی - داستان جنگ هفت گردان‏

         بياراست چون بوستان خان خويش            مهان را همه كرد مهمان خويش‏

         و زان پس همه گنج آراسته            فراز آوريده نهان خواسته‏

         همان گنجها را گشادن گرفت            نهاده همه راى دادن گرفت‏

         گشادن در گنج را گاه ديد            درم خوار شد چون پسر شاه ديد

         همان جامه و گوهر شاهوار            همان اسپ تازى بزرين عذار

         همان جوشن و خود و زوپين و تيغ            كلاه و كمر هم نبودش دريغ‏

         همه خواسته بر شتر بار كرد            دل پاك سوى جهاندار كرد

         فرستاد نزديك فرزند چيز            زبانى پر از آفرين داشت نيز

  دیوان حافظ - شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

         چو آن خواسته ديد شاه زمين            بپذرفت و بر مام كرد آفرين‏

         بزرگان لشگر چو بشناختند            بر شهريار جهان تاختند

         كه اى شاه پيروز يزدان شناس            ستايش مر او را و زويت سپاس‏

         چنين روز روزت فزون باد بخت            بد انديشگان را نگون باد بخت‏

         ترا باد پيروزى از آسمان            مبادا بجز داد و نيكى گمان‏

         و زان پس جهان ديدگان سوى شاه            ز هر گوشه‏اى بر گرفتند راه‏

         همه زرّ و گوهر برآميختند            بتاج سپهبد فرو ريختند

         همان مهتران از همه كشورش            بدان خرمى صف زده بر درش‏

  دیوان حافظ -  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

         ز يزدان همى خواستند آفرين            بران تاج و تخت و كلاه و نگين‏

         همه دست بر داشته بآسمان            همى خواندندش بنيكى گمان‏

         كه جاويد بادا چنين شهريار            برومند بادا چنين روزگار

         و زان پس فريدون بگرد جهان            بگرديد و ديد آشكار و نهان‏

         هر ان چيز كز راه بيداد ديد            هر آن بوم و بر كان نه آباد ديد

         بنيكى ببست از همه دست بد            چنانك از ره هوشياران سزد

         بياراست گيتى بسان بهشت            بجاى گيا سرو گلبن بكشت‏

         از آمل گذر سوى تميشه كرد            نشست اندر آن نامور بيشه كرد

  شاهنامه فردوسی - رفتن كاوس به مازندران

         كجا كز جهان گوش خوانى همى            جز اين نيز نامش ندانى همى‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نسیمی
که پرده بر دل خونین به بوی او بدریدم
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آجیدن

(دَ) (مص م.) سوزن زدن، بخیه زدن ؛ فرو بردن سوزن، درفش، نیشتر و مانند آن در چیزی.

آجیده

(دِ)۱ - (ص مف.) خلانیده، سوزن فرو برده.
۲- (اِ.) بخیه، ناهمواری‌های سطح چیزی.

آجیل

(اِ.) میوه خشک مرکب از پسته، بادام، فندق، تخمه و مانند آن. ؛ ~ مشکل گشا آجیلی مرکب از هفت جزء (پسته، فندق، مغز بادام، نخودچی، کشمش، خرماخارک، توت خشکه) که برای رفع مشکل نذر کنند و بخرند و ...

آجین

(ص.) آجیده، آژده.

آحاد

[ ع. ] (اِ.) جِ احد؛ یکان، یک‌ها.
۱- افراد، اشخاص.
۲- دسته اعداد نخستین از
۱- تا ۹.

آخ

(ص.) کلمه افسوس که هنگام احساس درد و رنج یا اظهار تأسف تلفظ می‌کنند.

آخ و اوخ

(خُ) (اِمر.) کلمه‌ای است حاکی از ناله بیمار و مانند آن.

آخال

(اِ.)
۱- خاکروبه، آشغال.
۲- هر چیز دورانداختنی.

آختن

(تَ) (مص م.)
۱- بر آوردن، بیرون کشیدن (تیغ وشمشیر از غلاف).
۲- بالا بردن، برافراشتن.
۳- آماده و کوک کردن ساز.

آخته

(تِ)(ص مف.)
۱- برآورده، کشیده، بیرون کشیده.۲ - برافراشته، بالا برده.
۳- کشیده، مقابلِ منحنی.
۴- گشوده، باز کرده.

آخته چی

(~.) [ تر. ] (ص مر.)داروغه اصطبل، ناظر طویله، میرآخور.

آخر

(خَ) [ ع. ] (ص.) دیگر، دیگری. ج. آخرین.

آخر

(خِ) [ ع. ] (ص.) پسین، پایان، انجام. ؛~ ِ خط بودن کنایه از: پایان عمر را طی کردن.

آخرالامر

(خِ رَ یا رُ اَ) [ ع. ] (ق مر.) سرانجام، آخرکار، عاقبت.

آخرالدواء

(خِ رُ دُّ) [ ع. ] (اِمر.) آخرین دارو، آخرین علاج.

آخرت

(خِ رَ) [ ع. ] (اِ.) جهان دیگر، عقبی.

آخردست

(خَ. دَ) [ ع - فا. ] (اِمر.)
۱- آخربار.
۲- پایین اتاق.

آخرزمان

(خَ. زَ) [ ع. ] (اِمر.)
۱- دوره آخر.
۲- قسمت واپسین از دوران روزگار که به قیامت متصل گردد، آخرالزمان.
۳- مجازاً روزگاری که در آن حوادث نامعمول یا کارهای ناپسند زیاد روی می‌دهد. ؛ پیغمبر ~محمّد مصطفی (ص).

آخرسالار

(خُ)(ص مر.)رییس کارکنان اصطبل.

آخریان

(رِ) (اِ.)
۱- کالا، متاع.
۲- اثاثه خانه.


دیدگاهتان را بنویسید