پادشاهى فريدون پانصد سال بود

      

فريدون چو شد بر جهان كامگار            ندانست جز خويشتن شهريار

         برسم كيان تاج و تخت مهى            بياراست با كاخ شاهنشهى‏

         بروز خجسته سر مهر ماه            بسر بر نهاد آن كيانى كلاه‏

         زمانه بى‏اندوه گشت از بدى            گرفتند هر كس ره ايزدى‏

         دل از داوريها بپرداختند            بآيين يكى جشن نو ساختند

         نشستند فرزانگان شادكام            گرفتند هر يك ز ياقوت جام‏

         مى‏ء روشن و چهره شاه نو            جهان نو ز داد و سر ماه نو

         بفرمود تا آتش افروختند            همه عنبر و زعفران سوختند

         پرستيدن مهرگان دين اوست            تن آسائى و خوردن آيين اوست‏

         اگر يادگارست از و ماه مهر            بكوش و برنج ايچ منماى چهر

         و را بد جهان ساليان پانصد            نيفكند يك روز بنياد بد

         جهان چون برو بر نماد اى پسر            تو نيز آز مپرست و اندوه مخور

         نماند چنين دان جهان بر كسى            در و شادكامى نيابى بسى‏

         فرانك نه آگاه بد زين نهان            كه فرزند او شاه شد بر جهان‏

         ز ضحاك شد تخت شاهى تهى            سر آمد برو روزگار مهى‏

         پس آگاهى آمد ز فرخ پسر            بمادر كه فرزند شد تاجور

         نيايش كنان شد سرو تن بشست            بپيش جهان داور آمد نخست‏

         نهاد آن سرش پست بر خاك بر            همى خواند نفرين بضحاك بر

         همى آفرين خواند بر كردگار            بر آن شادمان گردش روزگار

         و زان پس كسى را كه بودش نياز            همى داشت روز بد خويش راز

         نهانش نوا كرد و كس را نگفت            همان راز او داشت اندر نهفت‏

         يكى هفته زين گونه بخشيد چيز            چنان شد كه درويش نشناخت نيز

         دگر هفته مر بزم را كرد ساز            مهانى كه بودند گردن‏فراز

         بياراست چون بوستان خان خويش            مهان را همه كرد مهمان خويش‏

         و زان پس همه گنج آراسته            فراز آوريده نهان خواسته‏

         همان گنجها را گشادن گرفت            نهاده همه راى دادن گرفت‏

         گشادن در گنج را گاه ديد            درم خوار شد چون پسر شاه ديد

         همان جامه و گوهر شاهوار            همان اسپ تازى بزرين عذار

         همان جوشن و خود و زوپين و تيغ            كلاه و كمر هم نبودش دريغ‏

         همه خواسته بر شتر بار كرد            دل پاك سوى جهاندار كرد

         فرستاد نزديك فرزند چيز            زبانى پر از آفرين داشت نيز

         چو آن خواسته ديد شاه زمين            بپذرفت و بر مام كرد آفرين‏

         بزرگان لشگر چو بشناختند            بر شهريار جهان تاختند

         كه اى شاه پيروز يزدان شناس            ستايش مر او را و زويت سپاس‏

         چنين روز روزت فزون باد بخت            بد انديشگان را نگون باد بخت‏

         ترا باد پيروزى از آسمان            مبادا بجز داد و نيكى گمان‏

         و زان پس جهان ديدگان سوى شاه            ز هر گوشه‏اى بر گرفتند راه‏

         همه زرّ و گوهر برآميختند            بتاج سپهبد فرو ريختند

         همان مهتران از همه كشورش            بدان خرمى صف زده بر درش‏

         ز يزدان همى خواستند آفرين            بران تاج و تخت و كلاه و نگين‏

         همه دست بر داشته بآسمان            همى خواندندش بنيكى گمان‏

         كه جاويد بادا چنين شهريار            برومند بادا چنين روزگار

         و زان پس فريدون بگرد جهان            بگرديد و ديد آشكار و نهان‏

         هر ان چيز كز راه بيداد ديد            هر آن بوم و بر كان نه آباد ديد

         بنيكى ببست از همه دست بد            چنانك از ره هوشياران سزد

         بياراست گيتى بسان بهشت            بجاى گيا سرو گلبن بكشت‏

         از آمل گذر سوى تميشه كرد            نشست اندر آن نامور بيشه كرد

         كجا كز جهان گوش خوانى همى            جز اين نيز نامش ندانى همى‏

   ‏