شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

      

پسر بد مر او را يكى هوشمند            گرانمايه طهمورث ديوبند

         بيامد بتخت پدر بر نشست            بشاهى كمر بر ميان بر ببست‏

         همه موبدان را ز لشكر بخواند            بخوبى چه مايه سخنها براند

         چنين گفت كامروز تخت و كلاه            مرا زيبد اين تاج و گنج و سپاه‏

         جهان از بديها بشويم براى            پس آنگه كنم در گهى گرد پاى‏

         ز هر جاى كوته كنم دست ديو            كه من بود خواهم جهان را خديو

         هر آن چيز كاندر جهان سودمند            كنم آشكارا گشايم ز بند

         پس از پشت ميش و بره پشم و موى            بريد و برشتن نهادند روى‏

         بكوشش از و كرد پوشش براى            بگستردنى بد هم او رهنماى‏

         ز پويندگان هر چه بد تيز رو            خورش كردشان سبزه و كاه و جو

         رمنده ددان را همه بنگريد            سيه گوش و يوز از ميان برگزيد

         بچاره بياوردش از دشت و كوه            ببند آمدند آنكه بد زان گروه‏

         ز مرغان مر آن را كه بد نيك تاز            چو باز و چو شاهين گردن فراز

         بياورد و آموختن‏شان گرفت            جهانى بدو مانده اندر شگفت‏

         چو اين كرده شد ماكيان و خروس            كجا بر خروشد گه زخم كوس‏

         بياورد و يك سر بمردم كشيد            نهفته همه سودمندش گزيد

         بفرمودشان تا نوازند گرم            نخوانندشان جز بآواز نرم‏

         چنين گفت كاين را ستايش كنيد            جهان آفرين را نيايش كنيد

         كه او دادمان بر ددان دستگاه            ستايش مر او را كه بنمود راه‏

         مر او را يكى پاك دستور بود            كه رايش ز كردار بد دور بود

         خنيده بهر جاى شهرسپ نام            نزد جز بنيكى بهر جاى گام‏

         همه روز بسته ز خوردن دو لب            بپيش جهاندار بر پاى شب‏

         چنان بر دل هر كسى بود دوست            نماز شب و روزه آيين اوست‏

         سر مايه بُد اختر شاه را            در بسته بُد جان بدخواه را

         همه راه نيكى نمودى بشاه            همه راستى خواستى پايگاه‏

         چنان شاه پالوده گشت از بدى            كه تابيد از و فرّه ايزدى‏

         برفت اهرمن را بافسون ببست            چو بر تيز رو بارگى بر نشست‏

         زمان تا زمان زينش بر ساختى            همى گرد گيتيش بر تاختى‏

         چو ديوان بديدند كردار او            كشيدند گردن ز گفتار او

         شدند انجمن ديو بسيار مر            كه پر دخته مانند از و تاج و فرّ

         چو طهمورث آگه شد از كارشان            بر آشفت و بشكست بازارشان‏

         بفرّ جهاندار بستش ميان            بگردن بر آورد گرز گران‏

         همه نره ديوان و افسونگران            برفتند جادو سپاهى گران‏

         دمنده سيه ديوشان پيش رو            همى باسمان بر كشيدند غو

         جهاندار طهمورث بافرين            بيامد كمر بسته جنگ و كين‏

         يكايك بياراست با ديو جنگ            نبد جنگشان را فراوان درنگ‏

         از يشان دو بهره بافسون ببست            دگرشان بگرز گران كرد پست‏

         كشيدندشان خسته و بسته خوار            بجان خواستند آن زمان زينهار

         كه ما را مكش تا يكى نو هنر            بياموزى از ماكت آيد ببر

         كى نامور دادشان زينهار            بدان تا نهانى كنند آشكار

         چو آزاد گشتند از بند او            بجستند ناچار پيوند او

         نبشتن بخسرو بياموختند            دلش را بدانش بر افروختند

         نبشتن يكى نه كه نزديك سى            چه رومى چه تازى و چه پارسى‏

         چه سغدى چه چينى و چه پهلوى            ز هر گونه كان همى بشنوى‏

         جهاندار سى سال ازين بيشتر            چه گونه پديد آوريدى هنر

          برفت و سر آمد برو روزگار            همه رنج او ماند از و يادگار                      

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

اجاق کور

[ تر - فا. ] (ص مر.) (عا.) کسی که نمی‌تواند فرزند داشته باشد، نازا، عقیم.

اجالت

(اِ لَ) [ ع. ] (مص م.)دور گردانیدن چیزی.

اجامر

(اَ مِ) [ ع. ] (ص.) فرومایگان، اوباش.

اجانب

(اَ نِ) [ ع. ] (ص.) جِ اجنبی ؛ بیگانگان.

اجانه

(اِ نِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- تشت، تغار.
۲- نام یکی از صورت‌های فلکی جنوبی.
۳- گودالی که پای درخت درست کنند برای آب دادن به آن.

اجبار

( اِ) [ ع. ] (مص م.)به زور واداشتن به کاری.

اجباراً

(اِ رَ نْ) [ ع. ] (ق.)
۱- از روی ناچاری و اکراه.
۲- به ستم و زور.

اجباری

(اِ) [ ع - فا. ] (ص نسب.) خدمت نظام وظیفه، سربازی.

اجتباء

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.)برگزیدن، انتخاب کردن.
۲- فراهم آوردن.
۳- (اِمص.)برگزیدگی.

اجتثاث

(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.) از بیخ و بن برکندن، بریدن، از بن بریدن، بیخ بر کردن، استیصال.

اجتذاب

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)۱ - جذب کردن، به خویش کشیدن.
۲- ربودن.

اجتذاذ

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) بریدن و شکستن.

اجتراء

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) دلیر شدن، جرئت پیدا کردن.
۲- (اِمص.) دلیری.

اجتزاء

(اِ تَ) [ ع. ] (مص ل.) کافی بودن.

اجتلاب

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) کشیدن، جلب کردن.

اجتماع

(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- گرد هم آمدن، جمع شدن.
۲- مقارنه ماه و آفتاب، زمانی که ماه و آفتاب در یک برج و یک درجه و یک دقیقه جمع شوند.

اجتماعات

(~.) [ ع. ] (مص ل.) جِ اجتماع.
۱- گرد آمدن‌ها، فراهم آمدن‌ها، انجمن کردن‌ها.
۲- گروه‌های فراهم آمده، دسته‌های به هم پیوسته.

اجتماعی

(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به اجتماع ؛
۱- همگانی، عمومی.
۲- کسی که آداب معاشرت را می‌داند.

اجتماعیون

(اِ تِ) [ ع. ] (ص نسب.) جِ اجتماعی. کسانی که طرفدار جامعه بوده و همه چیز را برای همگان بخواهند.

اجتناء

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) میوه چیدن.


دیدگاهتان را بنویسید