شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

      

پسر بد مر او را يكى هوشمند            گرانمايه طهمورث ديوبند

         بيامد بتخت پدر بر نشست            بشاهى كمر بر ميان بر ببست‏

         همه موبدان را ز لشكر بخواند            بخوبى چه مايه سخنها براند

         چنين گفت كامروز تخت و كلاه            مرا زيبد اين تاج و گنج و سپاه‏

         جهان از بديها بشويم براى            پس آنگه كنم در گهى گرد پاى‏

         ز هر جاى كوته كنم دست ديو            كه من بود خواهم جهان را خديو

         هر آن چيز كاندر جهان سودمند            كنم آشكارا گشايم ز بند

  دیوان حافظ - یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

         پس از پشت ميش و بره پشم و موى            بريد و برشتن نهادند روى‏

         بكوشش از و كرد پوشش براى            بگستردنى بد هم او رهنماى‏

         ز پويندگان هر چه بد تيز رو            خورش كردشان سبزه و كاه و جو

         رمنده ددان را همه بنگريد            سيه گوش و يوز از ميان برگزيد

         بچاره بياوردش از دشت و كوه            ببند آمدند آنكه بد زان گروه‏

         ز مرغان مر آن را كه بد نيك تاز            چو باز و چو شاهين گردن فراز

         بياورد و آموختن‏شان گرفت            جهانى بدو مانده اندر شگفت‏

  دیوان حافظ - نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

         چو اين كرده شد ماكيان و خروس            كجا بر خروشد گه زخم كوس‏

         بياورد و يك سر بمردم كشيد            نهفته همه سودمندش گزيد

         بفرمودشان تا نوازند گرم            نخوانندشان جز بآواز نرم‏

         چنين گفت كاين را ستايش كنيد            جهان آفرين را نيايش كنيد

         كه او دادمان بر ددان دستگاه            ستايش مر او را كه بنمود راه‏

         مر او را يكى پاك دستور بود            كه رايش ز كردار بد دور بود

         خنيده بهر جاى شهرسپ نام            نزد جز بنيكى بهر جاى گام‏

         همه روز بسته ز خوردن دو لب            بپيش جهاندار بر پاى شب‏

  شاهنامه فردوسی - پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

         چنان بر دل هر كسى بود دوست            نماز شب و روزه آيين اوست‏

         سر مايه بُد اختر شاه را            در بسته بُد جان بدخواه را

         همه راه نيكى نمودى بشاه            همه راستى خواستى پايگاه‏

         چنان شاه پالوده گشت از بدى            كه تابيد از و فرّه ايزدى‏

         برفت اهرمن را بافسون ببست            چو بر تيز رو بارگى بر نشست‏

         زمان تا زمان زينش بر ساختى            همى گرد گيتيش بر تاختى‏

         چو ديوان بديدند كردار او            كشيدند گردن ز گفتار او

         شدند انجمن ديو بسيار مر            كه پر دخته مانند از و تاج و فرّ

  دیوان حافظ - خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

         چو طهمورث آگه شد از كارشان            بر آشفت و بشكست بازارشان‏

         بفرّ جهاندار بستش ميان            بگردن بر آورد گرز گران‏

         همه نره ديوان و افسونگران            برفتند جادو سپاهى گران‏

         دمنده سيه ديوشان پيش رو            همى باسمان بر كشيدند غو

         جهاندار طهمورث بافرين            بيامد كمر بسته جنگ و كين‏

         يكايك بياراست با ديو جنگ            نبد جنگشان را فراوان درنگ‏

         از يشان دو بهره بافسون ببست            دگرشان بگرز گران كرد پست‏

         كشيدندشان خسته و بسته خوار            بجان خواستند آن زمان زينهار

         كه ما را مكش تا يكى نو هنر            بياموزى از ماكت آيد ببر

  دیوان حافظ - اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

         كى نامور دادشان زينهار            بدان تا نهانى كنند آشكار

         چو آزاد گشتند از بند او            بجستند ناچار پيوند او

         نبشتن بخسرو بياموختند            دلش را بدانش بر افروختند

         نبشتن يكى نه كه نزديك سى            چه رومى چه تازى و چه پارسى‏

         چه سغدى چه چينى و چه پهلوى            ز هر گونه كان همى بشنوى‏

         جهاندار سى سال ازين بيشتر            چه گونه پديد آوريدى هنر

          برفت و سر آمد برو روزگار            همه رنج او ماند از و يادگار                      

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز شور و عربده شاهدان شیرین کار
شکر شکسته سمن ریخته رباب زده
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آریستوکراسی

(~.) [ یو. ] (اِ.) نژاده سالاری، حکومت اشراف و اعیان (در فلسفه سیاسی یونان به معنای حکومت کسانی بود که از لحاظ کمال انسانی از دیگران برترند).

آریغ

(اِ.) دلسردی، نفرت، کینه.

آز

[ په. ] (اِ.)
۱- حرص، طمع، زیاده جویی.
۲- آرزو.

آزاد

[ په. ] (ص.)
۱- رها، وارسته.
۲- بی قید و بند.
۳- نوعی ماهی استخوانی که گوشت قرمز و چرب دارد و بزرگی آن تا یک متر می‌رسد.
۴- درختی است از خانواده نارونان.
۵- آن که بنده کسی نباشد. مق بنده، عبد.
۶- ...

آزادمرد

(مَ)(ص مر.)۱ - جوانمرد.
۲- اصیل، نجیب.
۳- ایرانی.

آزاده

(دِ) [ په. ] (ص.)
۱- اصیل، نجیب.
۲- ر ه ا.
۳- فروتن.
۴- فارغ.
۵- سَبُک.
۶- وارسته.
۷- ایرانی.

آزادوار

(ص مر.)
۱- با خوی آزادان.
۲- نوایی است در موسیقی قدیم.

آزادگان

(دِ) (اِ.) ایرانیان.

آزادگی

(دَ یا دِ) [ په. ] (حامص.)
۱- حریت، جوانمردی.
۲- نجابت، اصالت.
۳- آسایش، آسودگی.

آزادی

[ په. ] (حامص.)
۱- آزادگی.
۲- آزاده بودن.
۳- رهایی، خلاص.
۴- شادی خرمی.
۵- استراحت، آرامش.
۶- جدایی، دوری.
۷- شکر، سپاس.

آزادی بخش

(بَ) (ص.) کوشنده و تلاش گر برای به دست آوردن آزادی.

آزادیخواه

(خا)(ص فا.)آزادی طلب، دوستدار آز ادی، طرفدار آزادی.

آزار

[ په. ] (اِ.)
۱- رنج، عذاب.
۲- بیماری، مرض.

آزارتلخه

(تَ خِ یا خَ) (اِمر.) یرقان، زردی.

آزاردن

(دَ) [ په. ] (مص م.) رنجاندن، آسیب رسانیدن.

آزارنده

(رَ دِ) (ص فا.) آزاردهنده، موذی.

آزاریدن

(دَ)
۱- (مص ل.) آزرده شدن.
۲- (مص م.) آزرده کردن.

آزال

[ ع. ] (اِ.) جِ ازل.

آزجوی

(ص فا.) حریص، طماع.

آزخ

(زَ) (اِ.) زگیل، بالو، واژو.


دیدگاهتان را بنویسید