شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

پادشاهى ضحاك هزار سال بود

چو ضحاك شد بر جهان شهريار برو ساليان انجمن شد هزار

سراسر زمانه بدو گشت باز بر آمد برين روزگار دراز

نهان گشت كردار فرزانگان پراگنده شد كام ديوانگان‏

هنر خوار شد جادوئى ارجمند نهان راستى آشكارا گزند

شده بر بدى دست ديوان دراز بنيكى نرفتى سخن جز براز

دو پاكيزه از خانه جمشيد برون آوريدند لرزان چو بيد

كه جمشيد را هر دو دختر بدند سر بانوان را چو افسر بدند

ز پوشيده رويان يكى شهرناز دگر پاك دامن بنام ارنواز

شاهنامه فردوسی - مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

بايوان ضحاك بردندشان بران اژدهافش سپردندشان‏

بپروردشان از ره جادوئى بياموختشان كژى و بدخويى‏

ندانست جز كژى آموختن جز از كشتن و غارت و سوختن‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, پادشاهى ضحاك هزار سال بود, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از آن شبی که رهی دید صبح روی تو را
شبی نرفت که چون صبح جامه ای ندرید
«رهی معیری»

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرخالق

(لُ) (اِ.) نک ارخالق.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.