شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

پادشاهى ضحاك هزار سال بود

چو ضحاك شد بر جهان شهريار برو ساليان انجمن شد هزار

سراسر زمانه بدو گشت باز بر آمد برين روزگار دراز

نهان گشت كردار فرزانگان پراگنده شد كام ديوانگان‏

هنر خوار شد جادوئى ارجمند نهان راستى آشكارا گزند

شده بر بدى دست ديوان دراز بنيكى نرفتى سخن جز براز

دو پاكيزه از خانه جمشيد برون آوريدند لرزان چو بيد

كه جمشيد را هر دو دختر بدند سر بانوان را چو افسر بدند

ز پوشيده رويان يكى شهرناز دگر پاك دامن بنام ارنواز

دیوان حافظ - شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

بايوان ضحاك بردندشان بران اژدهافش سپردندشان‏

بپروردشان از ره جادوئى بياموختشان كژى و بدخويى‏

ندانست جز كژى آموختن جز از كشتن و غارت و سوختن‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, پادشاهى ضحاك هزار سال بود, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

رهی تا چند سوزم در دل شبها چو کوکبها
باقبال شرر نازم که دارد عمر کوتاهی
«رهی معیری»

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گژدم

(گَ دُ) (اِ.) عقرب.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.