شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

يكى نامه بر حرير سپيد            بدو اندرون چند بيم و اميد

         دبير خردمند بنوشت خوب            پديد آوريد اندرو زشت و خوب‏

         نخست آفرين كرد بر دادگر            كزو ديد پيدا بگيتى هنر

         خرد داد و گردان سپهر آفريد            درشتى و تندى و مهر آفريد

         بنيك و ببد دادمان دستگاه            خداوند گردنده خورشيد و ماه‏

         اگر دادگر باشى و پاك دين            ز هر كس نيابى بجز آفرين‏

         و گر بدنشان باشى و بدكنش            ز چرخ بلند آيدت سرزنش‏

         جهاندار اگر دادگر باشدى            ز فرمان او كى گذر باشدى‏

  دیوان حافظ - راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

         سزاى تو ديدى كه يزدان چه كرد            ز ديو و ز جادو برآورد گرد

         كنون گر شوى آگه از روزگار            روان و خرد بادت آموزگار

         همانجا بمان تاج مازندران            بدين بارگاه آى چون كهتران‏

         كه با چنگ رستم نداريد تاو            بده زود بر كام ما باژ و ساو

         و گر گاه مازندران بايدت            مگر زين نشان راه بگشايدت‏

         و گرنه چو ارژنگ و ديو سپيد            دلت كرد بايد ز جان نااميد

         بخواند آن زمان شاه فرهاد را            گراينده تيغ پولاد را

         گزين بزرگان آن شهر بود            ز بى‏كارى و رنج بى‏بهر بود

  شاهنامه فردوسی - رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

         بدو گفت كين نامه پندمند            ببر سوى آن ديو جسته ز بند

         چو از شاه بشنيد فرهاد گرد            زمين را ببوسيد و نامه ببرد

         بشهرى كجا سست پايان بدند            سواران پولادخايان بدند

         هم آن كس كه بودند پا از دوال            لقبشان چنين بود بسيار سال‏

         بدان شهر بد شاه مازندران            هم آنجا دليران و كند آوران‏

         چو بشنيد كز نزد كاوس شاه            فرستاده باهش آمد ز راه‏

         پذيره شدن را سپاه گران            دليران و شيران مازندران‏

         ز لشكر يكايك همه برگزيد            از يشان هنر خواست كايد پديد

  شاهنامه فردوسی - آفرینش مردم

         چنين گفت كامروز فرزانگى            جدا كرد نتوان ز ديوانگى‏

         همه راه و رسم پلنگ آوريد            سر هوشمندان بچنگ آوريد

         پذيره شدندش پر از چين بروى            سخنشان نرفت ايچ بر آرزوى‏

         يكى دست بگرفت و بفشاردش            پى و استخوانها بيازاردش‏

         نگشت ايچ فرهاد را روى زرد            نيامد برو رنج بسيار و درد

         ببردند فرهاد را نزد شاه            ز كاوس پرسيد و ز رنج راه‏

         پس آن نامه بنهاد پيش دبير            مى و مشك انداخته پر حرير

         چو آگه شد از رستم و كار ديو            پر از خون شدش ديده دل پر غريو

  شاهنامه فردوسی - پادشاهی كيومرث

         بدل گفت پنهان شود آفتاب            شب آيد بود گاه آرام و خواب‏

         ز رستم نخواهد جهان آرميد            نخواهد شدن نام او ناپديد

         غمى گشت از ارژنگ و ديو سپيد            كه شد كشته پولادغندى و بيد      

    چو آن نامه شاه يك سر بخواند            دو ديده بخون دل اندر نشاند

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خدای را مددی ای رفیق ره تا من
به کوی میکده دیگر علم برافرازم
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آلاسکا

[ انگ. ] (اِ.) نوعی بستنی یخی.

آلاف

[ ع. ] (اِ.) جِ الف ؛ هزارها، هزاران.

آلاله

(لِ) (اِ.) لاله سرخ، شقایق.

آلام

[ ع. ] (اِ.) جِ الم ؛ دردها، رنج‌ها.

آلامد

(مُ) [ فر. ] (ق.) باب روز، مد روز.

آلاو

(اِ.)
۱- شعله آتش.
۲- آتش شعله دار.

آلاوه

(وِ) (اِ.)
۱- شعله آتش، زبانه آتش.
۲- جایی که در آن آتش روشن کنند.

آلاپلنگی

(پَ لَ) (ص.) (عا.) دارای لکه‌های سیاه و سفید و خال‌های بزرگ مانند پوست پلنگ.

آلاچیق

[ تر. ] (اِ.)۱ - نوعی خیمه که از پارچه -‌های ضخیم درست می‌کنند.
۲- سایبانی که میان باغ یا صحرا از شاخه‌های درخت و چوب سازند. آلاجق و آلاچق نیز گویند.

آلاکلنگ

(کُ لَ) (اِمر.) دو چوب بر هم نهاده متقاطع که دو کس بر دو سر چوب بالایی نشینند و به نوبت به زیر و بالا شوند.

آلاگارسون

(سُ) [ فر. ] (ص.)اصطلاحی برای موی خانم‌ها به سبک موی پسران و مردان.

آلایش

(یِ) (اِمص.)
۱- آلودگی.
۲- ناپاکی.

آلاییدن

(دَ) (مص م.) آلودن.

آلبالو

(اِمر.) = آلوبالو: درختی از جنس بادامی‌ها، از تیره گل سرخیان، میوه آن شبیه گیلاس و مزه آن ترش است.

آلبالو گیلاس چیدن

(دَ) (مص ل.) مجازاً صفتی برای چشم وقتی که نگاه می‌کند، ولی نمی‌بیند. حالتی برای چشم شخصی که مواد نشئه زا مصرف کرده.

آلبوم

(بُ) [ فر. ] (اِ.) مجموعه‌ای از عکس، تصویر، تمبر، نمونه پارچه، صفحه، نوار موسیقی و غیره، جُنگ (فره).

آلبومین

[ فر. ] (اِ.) ماده‌ای است اندک نمکین که در نباتات و حیوانات وجود دارد و بخش اعظم سفیده تخم مرغ و سرم خون از آن تشکیل می‌شود.

آلت

(لَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ابزار، وسیله.
۲- سبب، مایه.
۳- عضو، اندام.
۴- زین و برگ (اسب).
۵- آلت تناسلی زن و مرد.

آلترناتیو

(تِ) [ فر. ] (اِ.) شق یا راه حل دوم به جای شق یا راه حل اولیه، علی البدل، گزینه.

آلتون

[ تر - مغ. ] (اِ.) = التون: زر، طلا، نامی از نام‌های زنان و کنیزکان ترک.


دیدگاهتان را بنویسید